Jackson - dei sju dødssyndane i ein og same person!

Forrige kronikk hausta båe negative og positive kommentarar, om lag 50-50 av kvar, noko som fortel at det er ei kontroversiell sjel som no hamnar i helvete. Ein mystisk mann, kan ein trygt seie. Nettopp kvifor han akta seg slik, med maske og ape, kriminalitet og hestar med handmaling på mulen, - det måtte berre Herren vite. Sikkert er det at han har vore ein ynda medieperson, med ein fot innanfor alle sju dødssyndane, samt openbare brot på skikk, normar og offentlege lover. Livet hans er spekka med intriger, løgn og synd, men har ein ofseleg evne til å halde seg utanfor murane. Jackson laga heidundrande oppstyr på byrjinga av århundret, da han trua med å kaste eit spedbarn utanfor ein balkong i Paris. Han vert frikjend frå dette. Han fortsatte herjingane med å invitere ungar til festar med kjeks, selters, drops og sodomi. Rettssaka utvikla seg mot ein parodi, og Jackson vart frikjend fordi forsvararen meist truleg hadde brent prova mot han. I 1994 vert han anklaga for mord på kona si og elskeren hennar, flykta ifrå åstaden med eit samla politikorps i hælane, og med full TV-overføyrd helikopterdeknad av hendinga. Fleire sekkar med prov låg klar for retten - men også den her gongen var hunden Jackson slu nok til å vri seg unna i rettsaka som fylgde. Jackson har eit rulleblad som ein nazioffiser, og ei syndig attrå som eit utøyla ungdyr. Jackson er den moderne kulturepoken si største synd. Så kvifor held vi han slik mot brystet?
I eit intervju med Wallstreet Journal (25.05.98) opnar Jackson livssynet sitt på vidt gap, og seier at ”eg aldri har trudd på Gud. Og (…) om Gud finnast – svar meg på kvifor eg ikkje har fått ei straff eller noko slikt, når eg har herja rundt på den måten eg har gjort? Skulle ikkje denne såkalla Gud komme for å hente meg da? Eg er Jackson, og eg trur kva eg vil, når eg vil det. Og eg gjer kva eg vil med kven eg vil, store som små.”
Det er verdt å merke seg siste setnaden her, for sjølv om ikkje alle visste det da, var dette ei open innrømming av det pedofile maktmisbruket hans. Men menneska sov, slik dei alltid har gjort, og for kvar udåd Jackson føyrde i boka si, vaks applausen – liksom heile verda var fostra på kjeks, selters og drops.
Eg er sjølv eit utruleg godlynt og varmt menneske, med eit hjarte for sjølv dei største syndarane. Jackson har eg hatt eit auge til lenge, men eg slutta aldri håpe at han ein gong skulle ende sine konfliktar med Herren. No er det for seint, og eg noterar stille i boka mi at nok ei sjel vil brenne i eit av Helvetes inste krinsar, med Brutus, Cassius og Judas som rettmessig kompani. Eg gret fordi eg elskar. Og eg gret for sjela di, Jackson.

P.S. Torunn – eg har igjen notert meg at du vankar rundt med hundar utanfor lokalane igjen. Føre gongen var det han hunden med luseflekkane i andletet. No var det ein slags hestestøypt art, med ein upassande og syndig form på halen. Eg vil at du skal kvitte deg med denne hunden også, dersom du skal fortsette kjennskapet til klubben. Dette er siste årvaring!

Børge tek i mot spørsmål 2

Eg tek ein ny runde med spørsmål, sidan det verker som undringane flagrar her på bloggen. Eg vil prøve å svare på kvart og eitt av spørsmåla.

Så spør i vei!

Michael Jackson - hunden er død!

Eit av dei store symbol på pedofil propaganda og kjønnsleg kjærleik til dyr er død, 50 år gamal. Kva som forårsaka hjarteåttaket kan ein berre undre over. Sikkert er det i alle fall at pop og jazzstjerna Michael Jackson endeleg har funne ro i tilværa si, som mildt sagt har vore herja av rettsaker kring den pedofile legninga hans, hundane og apekatta hans Bubble, filmane han har vore med i, samt popsongane hans, som har handla om alt ifrå å slå folk, til å vekke døde til live.
Det vart tidleg klart for Michael Jackson at det ikkje var svart han ville vere. I løpet av ungdomstida si spara han rubbel og bit for å finansiere ein pigmentoperasjon. Og etterkvart som det kvite publikumet fann det for godt å høyre på ein jazzmusikar som var lysare i huden enn anna eksemplar som Jimmi Hendrix og Woodoo King, vaks populariteten til Jackson lik ei celledeling som har vekse seg til å bli ein svulst.
Michael Jackson fann det ofte for godt å provosere, - enten det var pedofili eller å skjære av seg andletsdelar, for så å få ein ufaglærd til å lime dei på igjen. Han levde i sektfarmen Neverland, kor han avla opp gutar på kjeks, soda, selters og peanøtter, medan han ofte lura dei ned i telegrafkontoret for å ha viljen sin med dei. Diverre var det berre i den siste tida at sanninga kom for ein dag.
Som kristen føler eg det umetteleg provoserande at såpass mange hyllar mennesket som har stått for såpass mykje lidingar. Eg snakkar ikkje berre og jazzsongane hans og pedofilien, men også om andletsskjæringa, som han byrja praktisere i tenåra på eige hand(Watson, 1999), før han igongsatte eit av dei største operasjonane (med båe den eine og den andre tydninga) på andletet sitt. Hunden Michael Jackson kjem ingen til å sakne, og i alle fall ikkje eg, som veit at Herren tek meg i mot.
Kvil i fred – I Helvetet!

Vekas Rufus

"Det er ikkje rart det er så mykje valdtekt og tjuveri i hovedstaden, når det er såpass mange muslimar som bur der!"

Rufus

For å møtekomme krava til kvalitet her på bloggen, har eg kikka meg litt rundt, båe i aviser og på TV, på jakt etter idear og innspill ifrå meir etablerte medium, anten det er fjernsynsfilmar eller baksida av VG. Og når eg har agitert såpass sterkt for kjærleik som eg har gjort, hender det at ein mister auge for moro underveis. Ein gløymer å vere eit leikent menneske. I denne posten, som skal vere fast kvar veke, introduserer eg landstrykaren Rufus, som ikkje let eit høve gå fra seg til å kome med humoristiske skråblikk på siste vekes nyheiter. Det er viktig å kunne flire litt iblant, mellom slaga.

Dagens Rufus

"Mullah Krekar har på ny ramma det norske samfunnet med vranglæra si. Eg håper han døyr av kreft!"



9-6-09 - Rufus

Islam – eit terroristsyndikat

Muslimar har i fleire århundre jakta aktivt på jøder. Territoria som vi kaller Gaza og Vestbredda var okkupert av muslimar i fleire tusen år før jødene tok det som var deira under seksdagerskrigen. Sidan har dei jødiske busetnadene verte utsette for eit av dei meist groteske massedrap historia har sett maken til, med steinkasting, granatar og spionverksemd over landegrensane. Ein kan undre på om det er eit nytt Holocaust vi er vitne til.

Altruisten, filosofen og menneskerettforkjemparen Mona Lewin har samanlikna muslimane sine aksjoner mot Israel med ”Ein flokk skabbherja hyenar som angrip ei stolt, vakker løve.” (Aftenposten, 2.4.09). Og hu trekk vidare parallellar til denne metaforen: ”Kva for dyr har dykk meist sympati for? Hyene eller løve? Tenk på det før dykk uttalar dykk om Midtaustenkonflikta!” (ibid.) Det er mykje sant i det Lewin legg fram. Personleg har eg nok meist hjarte for løva, men her i Noreg verker det som om folket, innstendig og utan skruplar, vil at hyenene skal få fråtse i kjøtt, - åtslar og levende vilt.

I den andre leira sitt antisemittar som Kåre Willoch, Jostein Gaarder og hunden Drillo ”Drillo” Olsen, som utnytt eit kvart høve til å hylle Holocaust og alt det stod for. Vi har sett det på TV. Vi har høyrd det på radio. Avisene går av skaftet i sine svertande framstillingar av jødedom og staten Israel. Og no har det også skjedd, i samband med den muslimske terrorfesten på eit hotell i Pershawar. Verken Dagbladet eller VG skriv kritisk om desse aksjonane, kor minst elleve har mista livet, deriblant ungar og kvinner. Dei oppgir tørre fakta, og viser meir entusiasme når det gjeld hyllestar av idrettsfolk og jazzmusikarar. Er det ikkje media sin rolle å oppdra? Bør ikkje avisene, når dei skriv om det forferdelege som har skjedd, vise at dei tek standpunkt i saka? Men i artiklane eg har lest om saka står det ikkje eit kløyva ord! Sanninga er at media er minst like antisemittisk, muslimvennleg og hatsk mot fridom som det nasjonalsosialistane var under krigen (Watson, 1998). Det er naturleg å spørre seg om vi ikkje står ovanfor eit gedigent jødehatsk komplott. Det er difor viktig at vi står saman, vi som meiner at fridom og kjærleik skal vere basisverdiane for eit samfunn.

Nokre gonger ser eg klare paralleller til filmen Fluga 2 ifrå 1989, som i korte trekk handlar om ein gut som er isolert ifrå omverda, i påvente av at han skal forpuppe seg, bli til ei larve, og dernest ei fluge. Det heile skjer på eit laboratorium. Guten trur alt er normalt, heilt til han får symptomar som ikkje er til å ta feil av. Men før han kjem til det her stadiet, er det ei minneverdig scene midtveis i filmen kor guten må gjere av med eit hundebeist, så ofseleg og grueleg i pelsen at eg riktig frys på ryggen når eg no tenkjer på det. Og eg spør: Er ikkje dette eit bilete på Midtaustenkonflikta? Er ikkje media ein gut på veg til forpuppinga? Og hunden – er ikkje det måten media framstiller Israel på? Eg berre spør…

Islam og terroren i lufta

Eg presiserar at det her innlegget vart skreve dagen etter katastrofa! Da fekk eg så og seie heile det norsk ateistmiljøet mot meg. Men sjå no! Børge har alltid rett!
Her er innlegget i si heile form:

Vi treng ikkje gå lenger enn til stovevinduget for å sjå muslimar kaste stein på jøder. Her i Førde har eg panoramautsikt til to av bygga som blir brukt til heimer for flyktinger, samt ei bakgate kor jøder og palestinarar blir tvunge omgås på dagleg basis. Heile fem gonger har eg sett ein gjeng palestinsk ramp banke ein gamal rabiner til blods, med antisemittiske tilrop og foreldre som står og hoier opp situasjonen ifrå balkongane. Rabineren blir dernest latt liggje i blodpøla, før nokre av dei andre jødane kjem han til unnsetnad. Og da kan ein i tillegg tenkje på at Israel sine områder i Palestina har vore okkupert i tusenvis av år! Verda er ikkje rettferdig! Altruisten, fredselskaren og filosofen Mona Lewin sa noko klokt om den her problematikken. I eit intervju med Dagens Næringsliv satte ho søkjelys på kva natur palestinarane faktisk handlar i kraft av: ”Palestinarar er mennesker dei også! Eller – dei er levende vesen, da, som dyr eller virus. Og einkvar palestinar har som mål og forpeste, plage og overføyre sjukdomar, slik at verda sakte men sikkert fell ned på det same nedrige plan som dei sjølv. Kvar gong eg høyrar ordet palestinar, spenner eg hanen på revolveren min.” (22.3.09, Dagens Næringsliv, s. 13).
Mona Lewin har sjølv møtt hard motstand på grunn av at ho er jødisk, og er ikkje sjelden utsette for mordtruslar og attentat.
Men no har det altså skjedd igjen. Eit fransk fly har verte utsette for terrorangrep, tvunge ned i atlanterhavsbølgjane, og ofra for Allah og alt han står for. Det er allereie tydeleg at den franske regjeringa prøver dekkje over saka; passasjerlista forsvinn, dei har sagt at dei vil publisere alle namn så nær som tre. Kvifor vil dei ikkje ut med desse tre namna? Dei har også vore plaga med terrortruslar i dei siste vekene, men – som Le Monde skriv : ”…har ikkje den franske tryggleiksordninga meir handlekraft enn ein forslått og underkua hund. Det er openbart at Frankrike sitt hemmelege samarbete med arabiske statar ein eller anna gong vil gje seg uhyggelege utslag på terrorstatistikken. (26.5.09)
Air France-sjef Pierre-Henry Gourgeoun gjorde ikkje ein særleg god figur på pressekonferansen i ettermiddag, kor han nær stagnerte på spørsmål om det kunne vere spørsmål om eit terrorangrep. ”Neeeei – har du høyrd noko? Kva har du høyrd?” Spurde han dernest journalisten, medan han svetta fælt, såg ned i golvet og bora skotuppen sin lett ned i golvet på plattingen. Journalisten framla grunnar til mistanke om terror, deriblant ein skyhøg sum penger satt over til ein ukjend konto i Rhiyad frå det franske utanriksministeriet. Journalisten fortsatte: ”Kan vi stole på at eit såpass stort og omtala selskap som Air France ikkje driv flørt med terroristar?”
Gourgeoun vart med eitt ildraud av sinne, og stampet i bakken medan han beskylda journalisten for statssvik. Han avbraut konferansen, men rakk å seie nokre frustrerte ord i mikrofonen: ”Du må lage eit større og betre flyselskap sjølv, da veit du! Så får du sjå at det ikkje er så enkelt!” (Der Weld, nettutgova, 1.6.09)
Kva for svartekunst Air France har flørta med i dei bakre kulissane, - ja det veit berre Herren. Kor lenge skal vi sove? Kor lenge skal vi vandre rundt med skylappar og oversjå den enorme trusselen som islam utgjer for resten av verda?
Det er ikkje ein meteor. Det er ikkje global oppvarming. Det er ikkje eit gedigent vulkanutbrot. Det er islam som blir slutten for mennesket.