Fosforgranatene - ei handling av kjærleik

Nokon gonger vaknar eg midtveis i natta, svett av kjærleik til mennesket, medan eg jamrar meg over at eg ikkje har skjenka nok av mitt hjartelege vesen til barn og kvinner rundt omkring på kloden. Og minner ifrå fortida seilar att til hamna mi: For nokre år sidan hadde sonen min 10-års bursdag, og eg hadde kjøpt ei utgove av Dante Alighieris ”Guddommelige komedie”, fast bestemt på overraske han til gongs. Og sanneleg vart han forfjamsa der han satt, med govepapiret reve av, og med dei funklande forgylda bokstavane på Dantes hardperma storverk liggande i fanget sitt. Diverre gjekk han av skaftet, stakkars guten, og gjorde skam på Herrens namn medan han hylla boka, med eit foraukande verbalt uttrykk som strengt tatt kun høyrer heime i kyrkje og gudstjenste. Reaksjonen min vart om mogleg noko valdsam. Eg røska boka ut ifrå hendene hans, lempa han opp i lufta etter dei skjøre armane og kauka irettesettelser like inn i andletet hans medan han hang slik og gråt. Deretter stengte eg han inn på kottet med støvsugaren og klutane, medan eg ifrå utsida kommanderte han til å lese dei siste songane frå Dantes Inferno, kor Cassius, Brutus og Judas blir knasa sønder i kjeften på sjølvaste Satan, berre at han no vart tvunge til å erstatte Judas’ namn med sitt eige. Over 30 gonger måtte han lese passasjene før han fikk kome ut igjen, skrekkslagen og søkkblaut av tårar og angstsvette. Men denne tuktinga vart gjort av rein og skjær kjærleik, og da eg tok rundt han etter at han hadde tjent straffa si, var det med ei guddommeleg varme. Orda har aldri vore sannare: Den ein elsker, tukter man. No, i ettertid, kan eg og guten min sitte rundt kaffibordet og flire av hendinga.

Og da eg leste artikkelen om Israel sitt forsvar mot Hamas’ terrorangrep, kor dei nylig har innrømt å bruke fosforgranatar (http://www.dagbladet.no/2009/01/25/nyheter/utenriks/krigen_i_gaza/israel/gaza/4528326/) - (eit i grunnen uskyldig vapen som, når det blir benytta i ein argumentasjon mot Israel, selvfølgelig blir blåst ut av sine proposjonar). Men motivet til denne bruken er eg fullstendig overprove er den same: Israelittane elsker palestinarane, som sin neste, som sine brør og grannar, - og dersom vapenbruken hadde vore kva ein vil kalle kraftig, så er dette rett og slett på grunn av Israels ibuande kjærleik til det gode i mennesket. Filosofen og altruisten Mona Lewin sa det så godt i eit intervju med avisa Vårt Land (12.01.09): ”For kvar arm og fot ein palestinsk unge mistar som følgje av Israels forsvar, vil dei kome nærmare den verkelege Gud, den frie glede og det sunne samfunn. Hugs det, når media bombar oss med antisemittisk propaganda.”

I ljos av det her kan vi difor båe forstå min reaksjon overfor sonen min, samt Israels forsvar mot terroren. Eit og anna brennmerke med fosforet er uansett betre enn å brenne i helvetet til evig tid, er det ikkje?