Muslimsk terror er ikkje noko nytt!

Muslimar har lenge vore kjend for å gjere samfunn om til primitive ødemarker (Watson, 1994). Historisk sett har dei lagt under seg land etter land, territorium etter territorium, så og seie uhindra. Politikarar på venstresida har lukka augo, peika på einkvar kritikk som ”rasisme”, og slik skjula seg under paraplyen merka ”politisk korrekt”. Eg har lyst til å halde fram med han her metaforen: Sjå for deg ein paraply, kor det står nettopp det – ”Politisk Korrekt”. Og under den her paraplyen står dei nemnte politikarane – let oss seie Stoltenberg eller ho blonda frå SV. Det er regn og grueleg storm rundt dei, og over den forblåste gata står ei uskyldsrein jente og hutrar og frys. Medan dei står der med paraplyane sine, kjem det ruslande eit par muslimar med valdtekt i blikket. Dei ser at jenta ikkje er verna, og ser seg høve i å slå ho i andletet med islamsk takksemd. Jenta blir brutalt reve ned, hakka sund med machetar, før muslimane finn det for godt å ha viljen sin med kadaveret. ”Høyrar du noko?” spør Stoltenberg ho blonde. ”Nei – eg høyrar kun vinden og regnet. Og alt eg kan sjå er innsida av den her paraplyen, kor det står printa ”politisk korrekt”. Stoltenberg nikkar: ”Ja, det var sikkert berre vinden.”
Eg synst den her metaforen vitnar om noko viktig i norsk politikk, som verkeleg har kome opp i dagen no – då muslimen og menneskehataren Mohyeldeen Mohammad har teke til orde for regelrett ondskap i Allah sitt namn – atpåtil på norsk jord. Sjølv om Mohammad sjølv peiker på eit par viktige problem i det norske samfunnet, mellom anna homofilien, så ser eg tala hans fyrst og framst som eit direkte åttak på dei kristne. Skal vi finne oss i alt? Skal Jesus igjen falle som offer for mennesket sin ondskap? Skal vi skjule oss under paraplyen, slik politikarane gjer? Muslimsk terror er langt frå noko nytt, - vi hugsar OL i München i 1972, 11. september og Air France-flyet over atlanteren. Og Mohammad vil nok halde fram med terrorismen så lenge Stoltenberg sitt ved roret


http://www.vg.no/nyheter/innenriks/artikkel.php?artid=586941

Eg er tilbake!

Rykta om min død er sterkt overdrive! Eg har riktignok vore utsette for pinslar dei fleiste berre kan draume om, men samstundes har eg vekse, gjort meg meire robust, og er atter klar til å riste det norske folket i nakkeskinnet med agiterande gullkorn og retoriske perler.
Eg antek fleire undrar fælt på kor eg har vore den her stunda, og svaret er like enkelt som det er sørgeleg: Eg har sitte i ei fangeleir i den sudanesiske landsbyen Ed Dueim, om lag 15 mil søraust for Nyala, i den mykje omtalde Darfurprovinsen. Før det her opphaldet, som vara i omkring 3 månader, hadde eg eit grueleg møte med NRF-styrkar på ein grenseovergong mellom Sudan og Den Sentralafrikanske Republikk, kor eg mellom anna vart tvunge konvertere til islam, det heile med eit halvautomatisk vapen retta mot nakkengropa mi. Då eg plent nekta, samstundes som eg forklarte (på arabisk), at den ekte Herren, den kristne Herren, skulle brenne dei alle i Helvetet på den ytste dag, vart dei meir lamslått enn sint, og ville sende meg til fleire avhør. Eg antok at tankegangen deira gjekk som så: Disom ein soldat i Gud sitt namn, slik som den her kvite mannen, viser eit slikt mot, - ja da kan vi kanskje bruke han i styrkane mot Sudanfolket sitt militære helvetesjammer.
Og slik vart det til at eg vart sendt til ein fangeleir, kor eg skulle brytast ned, for så å byggjast opp igjen. I tre månader kjempa eg mot skorpionar, hundar, giftige dadlar og villmenn i eit overoppvarma blikkskur, medan Allah sine disiplar brøla hekserop frå minaretar utanfor cella. Vaktene som dagleg kom inn for å messe ut remsar frå Koranen, medan dei spytta på meg med slangespyttet sitt. Ein og anna gongen vart den tunge jarndøra opna på gløtt, og ein bolle stinkande yams vart sluppe ned i jordgolvet i frå ei bekmørk hand med unaturleg skitne naglar. Sjølvsagt var ikkje denne torturen nok til å bryte meg ned; eg har ei tru som gjer at eg veks meg sterk i dei meist krevande situasjonane. Og då eg ein dag såg at låsen på jarndøra vart gløymd grunna panikken som oppstod under ein ukontrollert bråtebrann, nytta eg høvet til å komme meg ut i røyken og inn under ein varebil som etterkvart tok meg tilbake til Nyala. Der fekk eg kontakt med ei tysk utsending frå FN-styrkane, som på det innstendigste råda meg til å gløyme perioden i fangenskap, sidan FN sine ambasadørar alt hadde komme til ei avtale med NRF i det gjeldande området (gunstig for FN, vart det sagt), og den her situasjonen difor ville, om han vart kjend, forkludre den nye ordninga med gjenopptekne rettsprosessar, telefonar til Haag og alt som anna er. Eg vart med anna ord tvunge halde kjeft, og attpåtil nærast sendt som pakkepost tilbake til Schipol og vidare til Flesland, kor ein høg og namnlaus brite kjøyrde meg til Førde i ein sotruta Mercedes.
Men no er eg tilbake att, solbrun og med eit og anna å seie om båe muslimar, kvinnfolk, kulturliv og homofile. Avisbiletet har så visst ikkje endra seg mykje sidan eg var her sist: Afrikanske valdtektsmenn held fram med same umettelege appetitt der nede i hovudstaden, muslimar steiner barn og dyr, og dei tafatte politikarane står og ser på med ei handlingskraft lik ein buddhist. Eg er heime igjen!