Eg er tilbake!

Rykta om min død er sterkt overdrive! Eg har riktignok vore utsette for pinslar dei fleiste berre kan draume om, men samstundes har eg vekse, gjort meg meire robust, og er atter klar til å riste det norske folket i nakkeskinnet med agiterande gullkorn og retoriske perler.
Eg antek fleire undrar fælt på kor eg har vore den her stunda, og svaret er like enkelt som det er sørgeleg: Eg har sitte i ei fangeleir i den sudanesiske landsbyen Ed Dueim, om lag 15 mil søraust for Nyala, i den mykje omtalde Darfurprovinsen. Før det her opphaldet, som vara i omkring 3 månader, hadde eg eit grueleg møte med NRF-styrkar på ein grenseovergong mellom Sudan og Den Sentralafrikanske Republikk, kor eg mellom anna vart tvunge konvertere til islam, det heile med eit halvautomatisk vapen retta mot nakkengropa mi. Då eg plent nekta, samstundes som eg forklarte (på arabisk), at den ekte Herren, den kristne Herren, skulle brenne dei alle i Helvetet på den ytste dag, vart dei meir lamslått enn sint, og ville sende meg til fleire avhør. Eg antok at tankegangen deira gjekk som så: Disom ein soldat i Gud sitt namn, slik som den her kvite mannen, viser eit slikt mot, - ja da kan vi kanskje bruke han i styrkane mot Sudanfolket sitt militære helvetesjammer.
Og slik vart det til at eg vart sendt til ein fangeleir, kor eg skulle brytast ned, for så å byggjast opp igjen. I tre månader kjempa eg mot skorpionar, hundar, giftige dadlar og villmenn i eit overoppvarma blikkskur, medan Allah sine disiplar brøla hekserop frå minaretar utanfor cella. Vaktene som dagleg kom inn for å messe ut remsar frå Koranen, medan dei spytta på meg med slangespyttet sitt. Ein og anna gongen vart den tunge jarndøra opna på gløtt, og ein bolle stinkande yams vart sluppe ned i jordgolvet i frå ei bekmørk hand med unaturleg skitne naglar. Sjølvsagt var ikkje denne torturen nok til å bryte meg ned; eg har ei tru som gjer at eg veks meg sterk i dei meist krevande situasjonane. Og då eg ein dag såg at låsen på jarndøra vart gløymd grunna panikken som oppstod under ein ukontrollert bråtebrann, nytta eg høvet til å komme meg ut i røyken og inn under ein varebil som etterkvart tok meg tilbake til Nyala. Der fekk eg kontakt med ei tysk utsending frå FN-styrkane, som på det innstendigste råda meg til å gløyme perioden i fangenskap, sidan FN sine ambasadørar alt hadde komme til ei avtale med NRF i det gjeldande området (gunstig for FN, vart det sagt), og den her situasjonen difor ville, om han vart kjend, forkludre den nye ordninga med gjenopptekne rettsprosessar, telefonar til Haag og alt som anna er. Eg vart med anna ord tvunge halde kjeft, og attpåtil nærast sendt som pakkepost tilbake til Schipol og vidare til Flesland, kor ein høg og namnlaus brite kjøyrde meg til Førde i ein sotruta Mercedes.
Men no er eg tilbake att, solbrun og med eit og anna å seie om båe muslimar, kvinnfolk, kulturliv og homofile. Avisbiletet har så visst ikkje endra seg mykje sidan eg var her sist: Afrikanske valdtektsmenn held fram med same umettelege appetitt der nede i hovudstaden, muslimar steiner barn og dyr, og dei tafatte politikarane står og ser på med ei handlingskraft lik ein buddhist. Eg er heime igjen!

Fosforgranatene - ei handling av kjærleik

Nokon gonger vaknar eg midtveis i natta, svett av kjærleik til mennesket, medan eg jamrar meg over at eg ikkje har skjenka nok av mitt hjartelege vesen til barn og kvinner rundt omkring på kloden. Og minner ifrå fortida seilar att til hamna mi: For nokre år sidan hadde sonen min 10-års bursdag, og eg hadde kjøpt ei utgove av Dante Alighieris ”Guddommelige komedie”, fast bestemt på overraske han til gongs. Og sanneleg vart han forfjamsa der han satt, med govepapiret reve av, og med dei funklande forgylda bokstavane på Dantes hardperma storverk liggande i fanget sitt. Diverre gjekk han av skaftet, stakkars guten, og gjorde skam på Herrens namn medan han hylla boka, med eit foraukande verbalt uttrykk som strengt tatt kun høyrer heime i kyrkje og gudstjenste. Reaksjonen min vart om mogleg noko valdsam. Eg røska boka ut ifrå hendene hans, lempa han opp i lufta etter dei skjøre armane og kauka irettesettelser like inn i andletet hans medan han hang slik og gråt. Deretter stengte eg han inn på kottet med støvsugaren og klutane, medan eg ifrå utsida kommanderte han til å lese dei siste songane frå Dantes Inferno, kor Cassius, Brutus og Judas blir knasa sønder i kjeften på sjølvaste Satan, berre at han no vart tvunge til å erstatte Judas’ namn med sitt eige. Over 30 gonger måtte han lese passasjene før han fikk kome ut igjen, skrekkslagen og søkkblaut av tårar og angstsvette. Men denne tuktinga vart gjort av rein og skjær kjærleik, og da eg tok rundt han etter at han hadde tjent straffa si, var det med ei guddommeleg varme. Orda har aldri vore sannare: Den ein elsker, tukter man. No, i ettertid, kan eg og guten min sitte rundt kaffibordet og flire av hendinga.

Og da eg leste artikkelen om Israel sitt forsvar mot Hamas’ terrorangrep, kor dei nylig har innrømt å bruke fosforgranatar (http://www.dagbladet.no/2009/01/25/nyheter/utenriks/krigen_i_gaza/israel/gaza/4528326/) - (eit i grunnen uskyldig vapen som, når det blir benytta i ein argumentasjon mot Israel, selvfølgelig blir blåst ut av sine proposjonar). Men motivet til denne bruken er eg fullstendig overprove er den same: Israelittane elsker palestinarane, som sin neste, som sine brør og grannar, - og dersom vapenbruken hadde vore kva ein vil kalle kraftig, så er dette rett og slett på grunn av Israels ibuande kjærleik til det gode i mennesket. Filosofen og altruisten Mona Lewin sa det så godt i eit intervju med avisa Vårt Land (12.01.09): ”For kvar arm og fot ein palestinsk unge mistar som følgje av Israels forsvar, vil dei kome nærmare den verkelege Gud, den frie glede og det sunne samfunn. Hugs det, når media bombar oss med antisemittisk propaganda.”

I ljos av det her kan vi difor båe forstå min reaksjon overfor sonen min, samt Israels forsvar mot terroren. Eit og anna brennmerke med fosforet er uansett betre enn å brenne i helvetet til evig tid, er det ikkje?

Antisemitismen – ein trend?

Vi høyrar dei ofte på fjernsynet eller på ulike programpostar på radio: Såkalla ”intellektuelle” som harkar opp dei verste klusene ifrå sitt syfilisramma pusterøyr, for så å spytte dei i retning det forjettede land. I Aftenposten 12.1.09 seier Kåre Willoch at ”Jødene er som rotter; dei et seg inn i kulturar dei ikkje har noko med, for så å tukle med økonomien, sette opp småboder med juggel og falske lommeur, drive samfunnet til konkursens rand, før dei sett seg på kjerra og kjøyrar likeglad til neste by.”
Det er ikkje tvil om at dette utsagnet ikkje berre er politisk motivert, men at Willoch er dreve av eit sterkt hat til alt Israel står for. Willoch er i det her hensjåande ikkje eineståande. Han representerer eit syn som blir meir og meir vanleg – nemlig at jødene (som har blitt jaga som vilt gjennom heile historia) sjølv er skyld i tragedien som utspelar seg no som Hamas sine granatar massakrerer barn og kvinner i Israel. Argumentene er dei same: ”Jødene bør vere på plassen sin, det landet dei fekk tildelt i 1948.”
Men tenk no litt på det her: Jødene vart skjenka det her landet lenge før ideen om ein palestinsk stat kom opp i dagen. For Israel var det Jahve – jødedommen sin Gud – som ga til israelittene. Eiendommen er dermed ikkje fastsatt på politisk eller juridisk grunnlag, men derimot på noko langt viktigare – nemlig det åndelige. Er det ikkje da rimeleg at dei får eie landet i fred?
Willoch, saman med skjeggfranzen Jostein Gaarder, er talsmenn for eit skremmande hat, slett ikkje ulikt det synet Goebbels, Göring og Himmler utviste for 70 år sidan. Har vi verkeleg gløymt såpass fort?

Børge57