Eg er tilbake!

Rykta om min død er sterkt overdrive! Eg har riktignok vore utsette for pinslar dei fleiste berre kan draume om, men samstundes har eg vekse, gjort meg meire robust, og er atter klar til å riste det norske folket i nakkeskinnet med agiterande gullkorn og retoriske perler.
Eg antek fleire undrar fælt på kor eg har vore den her stunda, og svaret er like enkelt som det er sørgeleg: Eg har sitte i ei fangeleir i den sudanesiske landsbyen Ed Dueim, om lag 15 mil søraust for Nyala, i den mykje omtalde Darfurprovinsen. Før det her opphaldet, som vara i omkring 3 månader, hadde eg eit grueleg møte med NRF-styrkar på ein grenseovergong mellom Sudan og Den Sentralafrikanske Republikk, kor eg mellom anna vart tvunge konvertere til islam, det heile med eit halvautomatisk vapen retta mot nakkengropa mi. Då eg plent nekta, samstundes som eg forklarte (på arabisk), at den ekte Herren, den kristne Herren, skulle brenne dei alle i Helvetet på den ytste dag, vart dei meir lamslått enn sint, og ville sende meg til fleire avhør. Eg antok at tankegangen deira gjekk som så: Disom ein soldat i Gud sitt namn, slik som den her kvite mannen, viser eit slikt mot, - ja da kan vi kanskje bruke han i styrkane mot Sudanfolket sitt militære helvetesjammer.
Og slik vart det til at eg vart sendt til ein fangeleir, kor eg skulle brytast ned, for så å byggjast opp igjen. I tre månader kjempa eg mot skorpionar, hundar, giftige dadlar og villmenn i eit overoppvarma blikkskur, medan Allah sine disiplar brøla hekserop frå minaretar utanfor cella. Vaktene som dagleg kom inn for å messe ut remsar frå Koranen, medan dei spytta på meg med slangespyttet sitt. Ein og anna gongen vart den tunge jarndøra opna på gløtt, og ein bolle stinkande yams vart sluppe ned i jordgolvet i frå ei bekmørk hand med unaturleg skitne naglar. Sjølvsagt var ikkje denne torturen nok til å bryte meg ned; eg har ei tru som gjer at eg veks meg sterk i dei meist krevande situasjonane. Og då eg ein dag såg at låsen på jarndøra vart gløymd grunna panikken som oppstod under ein ukontrollert bråtebrann, nytta eg høvet til å komme meg ut i røyken og inn under ein varebil som etterkvart tok meg tilbake til Nyala. Der fekk eg kontakt med ei tysk utsending frå FN-styrkane, som på det innstendigste råda meg til å gløyme perioden i fangenskap, sidan FN sine ambasadørar alt hadde komme til ei avtale med NRF i det gjeldande området (gunstig for FN, vart det sagt), og den her situasjonen difor ville, om han vart kjend, forkludre den nye ordninga med gjenopptekne rettsprosessar, telefonar til Haag og alt som anna er. Eg vart med anna ord tvunge halde kjeft, og attpåtil nærast sendt som pakkepost tilbake til Schipol og vidare til Flesland, kor ein høg og namnlaus brite kjøyrde meg til Førde i ein sotruta Mercedes.
Men no er eg tilbake att, solbrun og med eit og anna å seie om båe muslimar, kvinnfolk, kulturliv og homofile. Avisbiletet har så visst ikkje endra seg mykje sidan eg var her sist: Afrikanske valdtektsmenn held fram med same umettelege appetitt der nede i hovudstaden, muslimar steiner barn og dyr, og dei tafatte politikarane står og ser på med ei handlingskraft lik ein buddhist. Eg er heime igjen!

KIP - Det Kristlege Inkvisisjonsparti

Politikk er ikkje eit enkelt tema å snakke om. Det er ikkje utan grunn at såpass mange held det politisk partiet deira skjult for allmennheita. Fleire gonger i den moderne Noregshistoria har politisk engasjerte privatpersonar verte jakta ned av antikristne, antisemittar og hedningar, banka og slage til det ugjenkjennelege. Vi hugsar Kings Bay-saken. Det er ikkje å undre seg over at det politiske klimaet er overoppheta, nervøst og infisert.
Eg har derimot eit meir avslappa forhold til det politiske tilhøyret mitt, ettersom eg har vore med å starte eit friskt og ungt parti, framleis i startgropa, men allereie snart over 5 000 medlem.
KIP (Det Kristlege Invisisjonsparti) er eit parti for oss som vil godt for samhaldet i Noreg. KIP står for dei moralske verdiane som gjer godt for mennesket, og som hjelp til å forme individa slik at eit liv i det moderne samfunnet ikkje synst håplaust og einsamt. Vi i KIP meiner mennesket bør stå i fokus – saman med kjærleik og omhug. Medlemma i KIP ser seg sjølv som forkjemparar for rettferd, menneskeverd og håp.

Verdiar – det siste håp

Vi i KIP ser på dei kristlege verdiar som det viktigaste og meist fundamentale i det norske samfunnet. Diverre kan vi stundom vitne eit forfall av desse, og vi trur at ei opprensking i dei forskjellige instansane, dei kulturelle miljø og det omfattande media hadde vore på sin plass. Det her er plattformen i KIP sitt partiprogram. Her fylgjer ein kortfatta gjennomgong av dei viktigaste sakane.

Inkvisisjonen – ikkje det det eingong var.

Under inkvisisjonen i Spania og andre plassar i det katolske Europa, vert det brukt metodar eitkvart sunt menneske ville forkaste. Og vi gjer likedan. Vi i KIP er imot einkvar form for tortur, fysisk som psykisk. Vi meiner dei spanske inkvisisjonsstyrkane gjorde feil ved å bruke slike verkemedel i kampen mot det onde. Derimot synast vi at sjølve ideen har fått unødig mykje dårleg kritikk. For tanken bak heile prosessen var å forene ein stat under ei samlande knippe kristne verdiar. Ordet inkvisisjon tyder såleis ”undersøkning”, og det er herifrå partinamnet stammar. KIP vil innsettje ein inkvisitorisk styrke som undersøk og kartlegg dei moralske og etiske forhalda innad i staten Noreg. Desse inkvisisjonane vil bli kontrollert av ein høgare instans, slik at eitkvart tilfelle av maktmisbruk vil bli straffa. Dei lovane vi vil ha som håp å innsettje, vil vere lik det lovverk som gjeld for politistyrkar, og einkvar overtredelse vil bli fylgje opp med rettsleg saksgang.

Dei verdiar vil vil søkje etter, er dei kristne, d.v.s. dei verdiar og levereglar som står skreve i Bibelen, og isærs Det Nye Testamentet. Med å kartleggje desse verdiane, samt fraværet av dei, har vi som håp å skaffe nok kunnleik til å kunne forme eit nytt og betre samfunn for alle, både unge og gamle, menn og kvinner, uansett rase eller utsjåande.

Fravær av verdiar

Vi i KIP vil søkje å forme dei indiviar som vekst inn i samfunnet gjennom ei kristeleg opplæring. Om eit individ lid under fraværet av eit kristent verdisett, vil det stå i Statens ansvar å teke hand om desse. Dei vil bli rehabilitera under kontrollera forhald, slik at dei betre vil kunne tilpasse seg dei idealar som finnast ut i samfunnet.
Men for at vi skal våge håpe på ting i det moderne Noreg, må ein kartleggje kva for strømningar som finst i kulturen. Eit land kor kultur brer seg fritt, utan reguleringar, vil etterkvart falle saman under si eiga vekt. Vi i KIP meiner difor at det skal førast ei undersøkjing i skule, arbetsinstitusjonar og rekreasjonsklubbar, kor folk si oppfatting av landet, religion og kultur førast inn i skjema. Dersom barn, unge eller vaksne har oppfattingar som ikkje gagnar kulturen, slik at det er ei fare for kulturell kollaps, må innlæringslova brukast. Innlæringslova seier at einkvar person i Noreg som ikkje finn seg til rette i dei kulturelle rammene som den kristne staten har satt, må førast inn i desse rammene med kjærleik og lærdom. Desse kjærleiksprosedyrane, som er ein stor del av Innlæringslova, vil foregå i samråd med politi og inkvisisjonsvesenet. KIP sin kjærleik til mennesket overgår alt av byråkrati, og alle handlingar gjort i Innlæringslova si ånd er gjennomsyra av omhug. Alle norske statsborgarar vil bli innkalt til kjærleiksprosedyre ein gong i året.
KIP meiner kulturen skal speile det norske kristne samfunnet, og vil at alle barn skal vekse opp trygge, båe på identiteten sin og legningen si. Ein tydeleg kristen moral, med faste regler og lover for kva som er lovleg, er difor viktig for det moderne sinnet.

Demokrati – eit viktig element

Vi er også for demokratiske stortingsval og kommuneval, sidan vi meiner at ei regjering som har styrke i folket vil kunne styre på eit betre sett. KIP går inn for restriksjonar på delar av populasjonen, dei som over eit visst antal gong har brote Innlæringslova. I tillegg sett vi ei grense på folk med psykiske funksjonshemningar, revoltmennesker som til dømes ikkje er medlem eller tilhenger av Statskyrkjeordninga, samt fengselsfuglar.
Vi i KIP vil gjere landet såpass trygt at eitkvart barn kan vekse opp utan å tenkje på at terror eller politisk-religiøs revolt kan røyre ved samfunnsoppfattinga deira. I KIP er det barna som er i fokus. Difor er symbolet for KIP eit barn. Vil ikkje du at barnet ditt skal ha det godt og trygt? Eller spør deg sjølv det her spørsmålet: Om du og barnet ditt hadde budd like ved ein motorveg, - ville du ikkje igongsatt ei undersøkjing om kva for brot på fartgrensa og anna overtramp som førekjem da? Barnet ditt har krav på det beste!

Fokus på enkeltmennesket og menneskeverdet

KIP fokuserar på enkeltmenneske og menneskeverd frå unnfanginga til ein naturleg død. Vi ser på enkeltmennesket som eit mål for dei ulike tiltaka. Den enkelte skal aldri vere et verkemedel, med unntak frå martyrar. Vi vil fokusere på individet framfor statistikkane og massane. Enkvar person har ansvar for handlingane sine, men den enkeltes fridom må ikkje vere så stor at dei som har mindre ressurser må lide for det. KIP understreker menneskerett til kvart enkelt menneske, og kjempar for den svakaste når nokon blir krenka. Men – uansett menneske eller dyr – øvst står Herren.
Vi er også for demokratiske stortingsval og kommuneval, sidan vi meiner at ei regjering som har styrke i folket vil kunne styre på eit betre sett. KIP går inn for restriksjonar på delar av populasjonen, dei som over eit visst antal gong har brote Innlæringslova.
Vi i KIP vil gjere landet såpass trygt at eitkvart barn kan vekse opp utan å tenkje på at terror eller politisk-religiøs revolt kan røyre ved samfunnsoppfattinga deira. I KIP er det barna som er i fokus. Difor er symbolet for KIP eit barn. Vil ikkje du at barnet ditt skal ha det godt og trygt? Eller spør deg sjølv det her spørsmålet: Om du og barnet ditt hadde budd like ved ein motorveg, - ville du ikkje igongsatt ei undersøkjing om kva for brot på fartgrensa og anna overtramp som førekjem da? Barnet ditt har krav på det beste!


Styresett og valordning - Det sentraliserte demokrati


KIP meiner at eit politisk styre fungerer best om vi sentraliserer styret til eit fåtal overhovud, og om vi organiserar dei ulike embedsverka nedover i eit hierarki. På toppen skal det sittje eit kristent og velutdanna knippestyre som kan utøve kommando til dei underliggjande instansar. Vi i KIP meiner at det her kan effektivisere handling – både på politisk, kulturelt, forsvarsmessig og økonomisk basis. Styret skal skiftast ut etter kvart val, slik ordninga er i dagens system, men kun i tråd med dei retningslinjer som er lagt for demokratiet.

Valordning

Etter kva vi har erfart, er fire år regjeringstid for lite. Partiene får ikkje utrettja noko, anten det no er innad på den politiske arena, eller ut i samfunnet. Tiltaka treng tid for å modnast, likedan treng handlinga tid på seg for å vandre gjennom dei ulike instansar og ut i røyndommen. Forslaget vi kjem med, er å innføre ei sittjande tid på 8 år.
Vidare vil vi auke stemmerettsalderen ved både storting, fylkes og kommuneval. Den ordninga vi no har med ein alder på 18 år fører ofte til at parti på ytterfløyane tek stemmane. Dei individ som gir stemma sine i den her alderen, veit ofte ikkje kva ei er med på. Vi i KIP trur ikkje eit menneske er modent så tidleg i livet, og vi vil difor auke alderen til 22 år.
Vi vil dessuten kutte stemmeretten til sterkt marginaliserte gruppar som psykisk utviklingshemma, psykisk ustabile og fengselsfuglar, samt dei som har gjort grove overtramp ovanfor Innlæringslova. Det her blir gjort av den årsak at desse individ ofte kan feildøyme ein situasjon, og slik ikkje kan gjere rette val.

Eit inkluderande fellesskap

”Å leve for andre”

I KIP har vi som leveord å ”leve for andre”. Det her innebær at vi skal fylgje Den Gyldne Regel i valsituasjonar, og handle slik du vil andre skal gjere for deg. Vi trur at om alle i samfunnet fylgjer desse orda, vil eit tungt og trygt fellesskap oppstå, og lykke vil vere sikra - båe i det jordiske liv og etterlivet. Med å ”leve for andre” meinast at vi må halde synda på avstand, for om synda får fotfeste, er det fare for at dei sosiale strukturane raknar. VI i KIP vil difor prøve å halde desse strukturane ved like med å innføre nasjonalstat – ein einsemd kultur innanfor ein einsemd nasjon.

Innvandring

KIP anser innvandring som ein stor verdi, og vi vil søkje å halde på den strøm av individ og enkeltmenneske vi tek imot. Dette er viktig både for etnisk mangfold og økonomisk styrke. Men om religionen deira er ein trussel mot det beståande fellesskap, må den behandlast, anten gjennom rehabilitering, Innlæring eller gjennom det vi kallar ”statlig avskjed”. Om innvandrarane ynskjer å halde på sin kultur, vil dei få som ultimatum å forlate dei kulturelle attributtane sine, eller forlate landet. Staten vil sørgje for heimreise og dei økonomiske byrdar ved opphaldet. Det her er, slik vi ser det, fundamentalt i korleis ein held eit nasjonalt fellesskap ved hevd.

Kultur og utdanning

Utdanning

Kultur og utdanning er meget viktig, og eit samfunn kan ikkje halde ut utan eit tilstrekkeleg subsidie til desse formåla. Vi vil fjerne privat undervisning, og innføre ein god kristen skulegong for eitkvart barn. Vi i KIP trur på skapnadsfortellinga, og ser den likegod med Darwins utviklingslære. Naturfaget vil bære preg av det her, og desse lærane vil sidestillast 50 %. Vi trur også at ein større mengde kristendomsundervisning vil skape gode, sunne og heilhetlege individ. Gudetrua vil slik bli forsterka, og individet vil møte lykke. Dei andre faga vil vi prøve å halde som før. Vi vil difor framleggje forslag om forlenga skuledag i barneskulen.

Kultur

Kulturen er samfunnets morsmelk. Difor vil vi ikkje neglisjere signifikansen av denne faktoren. Vi vil sponse eitkvart kulturelt tiltak som tjener gode ideal, og som ikkje skader fellesskapet. Eitkvart individ har rett til å halde augo og øyror opne, og eitkvart individ må kunne skånast for usømmeleg, sårande eller syndig påverknad.

**


Det her var kun eit tverrsnitt gjennom det Kristlege InkvisisjonsParti. Det vil seie – fleire kapittel, slik som rettsleg system, straff, sjølve Innlæringsprosessen, miljø og forsvar vert utelete. Det her vert gjort av plassmangel, og den tru at om eit innlegg blir for langt, ja, da vil ingen orke lese det. Om du ynskjer å lese heile programmet, kan du kontakte ditt nærmaste bibliotek for opplysningar. Vi har dessuten såkalla ”stands” i fleire byer den her sumaren, mellom anna i Førde, Stavern, Horten, Halden, Grimstad, Sogndal, Steinkjer og Bodø. Kom gjerne innom på ein kopp kaffi!

Vi håpar vi får din stemme til haustens stortingsval!

Vennleg helsing

Jan Sahl, partiformann

Torunn Helene Alvdal, partisekretær

Børge Tiller Mathiassen, iaramedlem

Samuel R. Fisknes, innpisker

”Lev for andre!”

FrP - demonar, kristendomshat og handverkarar!

FrP har avhalde landsmøte, med all den ugudelege rovpolitikk, framadhat, hundekampar og smultringbaking eit slikt møte inviterar til. No er det slik at FrP er seg sjølv lik, om ein kan bruke eit slikt uttrykk; med unntak av Carl I. Hagen er dei fleiste blotta for gudfryktsemd, og hadde dei fått sjansen, ville dei kristlege symbola omgåande blitt solgt til markedspris, med logoar av hamburgarar og billig brennvin som dekor over Jesu lidingar. Den gjengse FrP-mann vaknar opp kvar morgon med draumar friskt i minnet, kor dei i nattas løp har jakta ned sigøynarar, fattige og jungelfolk, og kasta kvasse nipsgjenstandar på dei. Frp’are fleist vil gjerne ha dei godene livet har å bjude på, til dømes brennevin, melkekartongar med pornografi og seksuelle tjenster av filippinske jentunger og robotar. Det einaste FrP sett ned foten for i det her høve, er bøker og forretningsmoral. Det håse, sundrøyka svovelludderet Siv Jensen nørte igjen opp under menneskehatet under landsmøtet, kor ho i ei powerpointframsyning viste bileter av valdteke kvinnfolk, hundar med pelsen skamklipt, og kortstokkar som tydeleg bar preg av pokerspel. ”Det her er ikkje produktet av kvite.” sa ho, og kategoriserte i velkjend FrP-stil menneskeheita i fargar. ”Valdtektene veit vi kor kjem ifrå – frå svarte, kommunistiske muslimar. Resten er heilt sikkert muslimane sitt verk det også!” (Dagsavisen, 22.05.09) Etter applaus i salen tok ein og anna handverkar mikrofonen for å forkynne hatet sitt til leselyst og fiolinar, før dei kryssklippa bileter av somaliske krigsofre med makaque-aper på storskjermen til høglydt latter ifrå samla sal. (ibid.)
Det må seiast å vere høgst uklokt, på grensa til dumdristig, for eit profilert parti å fronte slike haldningar openlyst. Men i gamal FrP-ånd er det her ein like naturleg del av livet som det å snyte på skatten.
I den politiske thrilleren ”Medan du låg og sov” med Sandra Bullock er den her situasjonen satt heilt på spissen. Bullock spelar ein løgnhals som svindlar ein godtruande kar for det han er verdt, etter at ho forårsaka ei ulykke kor han hamna i eit lengre koma. Ho lyg for familien, forsikringsselskapet, og seg sjølv, men ender opp med å kaste bort heile gevinsten på ein utgamal veddelaupshest. I ei minneverdig scene i filmen snur Bullock seg mot kameraet, bryt den fjerde veggen, og får den sjølvransaklege sødmen til å boble i einkvar sjåar: ”Ser dykk kva eg har blitt? Ein løgnar. Ein fusentast. Eit kvinnfolk, så stappfull av hormonar og lausprat at eg ikkje veit kva oppned på meg sjølv lenger. Ser dykk det?” Filmen slutter med ei sakte og tydingsfull panorering oppover kyrkjeveggen og inn i rosevinduget, kor Jesu’ sorgfulle andlet får filmen til å svinne over i svartskjerm. Eg gret. Og eg tenkjer: Har Siv Jensen og han raudhåra, skalla karen med bart og fiskeaugo sett han her filmen? Burde dei sett han?
Eit neonkrusifiks eg har på veggen framfor meg fortel meg at svaret er ja.

Ikkje tru alt du les!

Ateistar og islamistar har igjen gått saman om å drikke seg full på løgn, og etterpå kaste opp svineriet i andletet på kristendomen, katolsk som protestantisk. I 2003 vart det rulla opp ein sak i Belgia, kor ateistiske pedofile hadde danna foreningar og gutteklubbar med islamistar, dreve veddeløp, kasta på terning, og halde masseorgiar med dyr og kvinner i kjelleren til Begias framste jazzmusikant. Dei hadde, visstnok utan skamvett, hengt opp to bileter på veggane, - eit av paven (riktignok pave Johannes Paul II) og eit ikon av Maria med Jesusbarnet liggande i symn over aksla. Begge desse relikvia hadde verte spytta og urinert på, medan gruppa stod jublande og full av bannskap rundt sjølve syndaren.
No er eg sjølv protestant, og har eit syn som minnar meir om Kalvinisme enn om den friare lutherianske røyrsla. Eg er oppteke av mennesket, av kjærleik og av at eg har kraft til å vise rette veg for dei som har tapt han av syne – til dømes mange kvinner og homofile, fengselsfuglar og folk som veddar store pengar på at hovdyr kan springe fort. Eg er så fyld til randen av kjærleik at det visseleg koker over nokre gonger. Det er da eg kan sprute avkoket over andleta til dei fortapte, for å bruke ein metafor ifrå barndomen si kjøkkentjenst. Og medan dei står og tørkar av seg kjærleika mi, som no har renne ned i augo deira, kan dei med eitt sjå betre. Det er som om avkoket mitt ikkje har fjerna synet, men heller betra det!
Eg må i det her hensjåande rette ein peikefinger mot katolisismen, slik at eg har det ut av verda. Katolikkar trur at kristendom er ein fest, kor dei kan tylle i seg flaskar med snaps, vermut og katedralvin, dra ut mellom vinrankane, overfalle dei svaklegaste av korgutane i katedralkoret og ha viljen sin med han under ei matt sørlandssol, medan dei snappar etter vindruene som heng i klaser over dei. Søndag skriftar dei gråtande for presten i eit tomt og ekkoherja kyrkjebygg, før dei smilande og fri for synd går ned til piazzaen for å feire bisettinga til naboen.
No som det er sagt, kan eg endeleg kome religionen til unnsetting! Det denne saka handlar om, er derimot hatet folk fleist føler ovanfor kristendom generelt. Historiar kokast opp, - på jazzklubbar, i avbrekka på veddeløpsbanane, i butikker kor dei sel snus, pop og pornografi – og orda får føter å gå på. ”Eg kjenner ei jente som vart skambanke av far sin. Vi kan jo seie at prester har gjort det. Eller nonner. Skriv det på små ølbrikkar og legg dei rundt omkring i postkassa til folk!”
Hugs – mot kristendom er den framste og farligaste propaganda skapt, den som vil gripe ved trua til mennesket, med bruk av ”vitskapleg” løgn, med sataniske ritual utøva til lyden av eit villstyrsk jazzkorps, med håp om å utrydde mennesket sin viktigaste tryggdom gjennom svik og narrestreker. Propagandaen har inga moral. Propagandaen mot kristendom stanser ikkje opp for å drøfte handlingar i lys av moral og menneskeverd. Ateisme stjel sjansen eitkvart menneske har til å føle ekte kjærleik. Med ateisme stanser nestekjærleiken, lik ein buss på ein polsk landeveg ein gong under kommunismen sitt infrastrukturelle svik, for å bruke ein metafor. Poenget er klart: Ikkje tru alt du les når det kjem til hat mot kristendomen – katolsk som protestantisk!

Homofil propaganda i fåreklede

Kim Friele drep nok ein gong ytringsfridomen med sine dampande lesbiske innlegg. Og det er i det her høve på sin plass å ta fram ein godbit ifrå filmhistorien, like metaforisk som den er underleg. Eg pratar om filmen Bussen ifrå 1995, - det realistiske dramaet med den framifrå skodespelaren Sandra Bullock, som med sitt prima vett kjempar mot ein skokkjøyrd buss. Historia er som så: Bussen har ei bombe omhyggeleg festa til understellet, og eksplosiva er satt til å gå av dersom bussen aukar hastleiken til over 100 kilometer i timen. Sandra Bullock, godt oppdekt av detektiven Reeves, blir tvunge halde seg under grensa. Og eg spør - er det ikkje slik vi alle føler det? Er ikkje vi i full fart mot ho her fartsgrensa? I ein minneverdig sekvens av filmen snur Sandra Bullock seg mot kamera, bryt den fjerde veggen, og seier: "Er vi ikkje alle i han her bussen, sjølv dykk som sitt heime og ser på?"
Det er mykje sant i det her. Kim Friele har for lengst skutt fart mot grensa, og bomba tikkar lik hjartet til ein ungkalv. I eit intervju med Adresseavisa (13.3.09) sa Kim Friele at ho synast at "alle som var i mot homoekteskap burde døy i ei eller anna trafikkulykke". Det må seiast å vere svært uklokt av Friele å ytre ein slik bastant haldning i spørsmålet om korvidt syndarar skal lefle med ungar. Medan eg skriv det her sitt eg og gret, medan eg ser Bibelens gyldne forskriftar kring fartsgrense. Eg ser det for meg: Friele på Bussen, medan ho stadig tvilar over si tru og forbannar Herren for dei åreknutane som nylig har blomstra i underlivet hennar. Og Bussen skeinar i eit skjebnefullt augenblink til høgre i ein venstresving. Og sjå - Friele fyk ut av frontruta, medan ho kastar ukvemsord til Herren og sitt eige syfilisherja kjød. "Bussen" kan ikkje berre sjåast som eit filmepos, men derimot som ein fullkommen metafor på samfunnet, på verda, på livet.

Til slutt ein metafor: Kim Friele står på sin høge kjepphest, i ein ridderrusting blank som gjenskinnet av Ulmskatedralen, og i horisonten dukkar det nett opp ein anna ridder. Kva er namnet, spør du? Han heitar Bibelen. Og med sitt spjut av rettferd og glitrande omdøme får han lenka ho ned til bakken med kjettingar av gull. Og ifrå den svoveldampande ånden hennar høyrast skrik om frelse, skjønt den svarte ridderen held ikkje selskap for sjela hennar. Og for kvar røyrsle ho gjer med hender og føter strammar kjettinga seg meir fast. Det her kan nærmast samanliknast med ein buss. Sjå for dykk. Ein buss som har ei bombe montert på understellet, og som er satt til å gå av dersom bussen bryt fartsgrensa. Er det her vi vi gå? er det her vi vil kjøyre? Er det her vi vil ende liva våre?

Medan eg skriv det her sitt eg og gret.

P.S. Torunn, - ta med deg gitaren på neste onsdagsmøte (smileteikn). Kva gjorde han hunden på forrige møte? Andletet hans likna eit kart. Eg vil ikkje ha han der neste gong. MVH Børge

3. Mosebok. 8.31."Og Moses sagde til Aron og sønerne hans; - "De skal sjoda kjøtet i døri aat møtetjeldet og eta det attaat brødet som er i vigsle offerkorgi; for so hev Gud sagd med meg: "Aron og sønerne hans skal ete det." hev han sagd.