Mekka - eit "mekka" for terroristar?

Dagbladet skriv at Mekka meist sannsynleg vil bli ramma for fullt av svineinfluensaen under pilgrimsferda. For å oppdatere: Mekka er byen muslimar reiser til for å skrive ukvemsord om Israel på ein stor svart stein, og medan dei vandrar rundt som villfarte kamelar, trampar dei ofte ned kvinner og barn, slik flodhestar og sjøløvar har for vane å gjere (Watson, 1998). Eit pestutbrot der nede ville nok spreie ei metaforisk eim av svovel over heile verda, medreikna Noreg. Når eg sa det her til yngste sonen min, - han Jakk - stirra han opp på meg med dei blå elleveårige gluggane sine, og sa: ”Men pappa, har ikkje det her pestutbrotet skjedd allereie? Snakkar vi ikkje om islam?” Ved Herren sine herlege hager og blomebed, kor stolt eg var over guten min for den her kommentaren. Og eg løfta han opp, bar Jakk på skuldrane fram og tilbake gjennom daglegstova, bort til kjøkenet og tilbake, medan eg høgt sang dei finaste salmane guten visste om. Og han fekk sitte der oppe med ein pølsesnabb i nebbet, staut og glad for å ha gjort far sin til lags. Etterpå fekk han lese i den forgylda bibelen eg kjøpte på eit bokmarked i Belem.
Eg har sitte og humra over den her kommentaren i heile dag, og stundom ropt inn til Jakk, slik at han kan kome inn på kontoret mitt for ein kos. Men problemet kring muslimane, og fara for svinesjuke, - den kan diverre ikkje Jakk gjere mykje med.
Altruisten Nina Karin Monsen, som hissa opp eit samla antisemittisk pressekorps da ho vant Fritt Ord-prisen i forrige månad, har sagt om araberstatane at: ”Det kanskje hadde vore til det beste for oss alle om desse menneska hadde gått bort i samla flokk, til dømes som fylgje av ein pest eller ein naturkatastrofe” (Morgonbladet; 3.5.09.) Det er korkje lett å seie seg samd eller usamd om det her; ein kan vere samd sidan dette også gjeld terroristar og antisemittiske pøblar, men usamd sidan ein del kvinner og ungar går med i prosessen. Argumentet er ei vektskål som vippar. Eg er nok for glad i mennesket til å kunne fylgje Monsen fullt ut i den her tanken. Monsen vart på si side konfrontert med det her toegga sverdet, og svarte at: ”Dei er da så religiøs likevel, så – om dei lever i dette livet eller i etterlivet må jo kome på det same. Kva? Korleis vi skal halde resten av verda isolert ifrå arabarane, spør du? Vi kan sperre grensa, slik araberstatane har gjort med Israel på uhøyrd vis sidan 1967” (ibid.) Det er tydeleg at Monsen gjer filosofisk akrobatikk med det her argumentet, - noko som ikkje tyder at det er feil, men derimot opnar for ulike tolkingar i lys av dei terroristbølgjane Israel har verte utsette for i det siste året. Eg avventar som sagt ei tydeleg stilling i den her debatten, i håp om at Monsen skal kome med ytterlegare kommentarar. Kva for meiningar har dykk om Monsen sine argument?
Vi kan om mogleg gjere dilemmaet meir tydeleg gjennom eit etisk dilemma: Sjå for dykk ein skada, dominant elgokse ved ein fjellpost i Noreg. En jeger har fått auge på han, og nærmar seg med luskande skritt. Han trekk hagla, spenn hanen, og siktar seg inn mot hjartet på beistet. Nyst før han skyt trampar han foten ned i ei bergsprekk og brekk han. Hylet hans kaller på elgen, slik at oksen kjem galopperande bortetter berget med geviret sikta inn. Rollane er snudd. Men det er her du kjem inn. Du ser den her situasjonen ifrå avstand, og må ta eit val om å springe bort for å redde jegeren, eller å flykte for eige tryggdom. Problematikken rundt Midt-Austen og Israel kan på mange måter virke litt som det her.

"Tortur" treng ikkje vere så dumt

Fyrst og framst - tortur er ein fæl metode. Nazistene brukte det. Kommunistane brukte det. Muslimane bruker det, medan du les det her. Eg er sjølv uhorveleg glad i mennesket, og vil aldri ta ordet i kjeften.

I tittelen seier eg derimot "tortur", med gyldne tødlar, ettersom eg er av den oppfatning at i enkelte samanhenger bør ein strengare avhøyrsmetode brukast. Tenk berre på palestinarar som har planlagt bombeangrep mot israelske barn. Skal ikkje dei pressast til å fortelle kva lumsksemd dei har i tankane? No har Israel teke enkelte palestinske kjeltringar til fange, og metodane deira har vore mild som blomen, men samstundes ikkje utan ein viss brodd. Frå Haifa kjem historia om ein palestinsk terrorist og ihuga hatar av menneskeheten, som ikkje ville seie kor ei tynne med høgeksplosivar hadde verte gjøymd. Etter to dygn avhøyr kom han ut frå kontoret igjen, - sjølvsagt stinn av antisemittiske røvarhistoriar om korleis dei hadde fjerna andletet hans med ei jarnrake. Men sanninga er ei heilt anna. Israelsk politi hadde riktignok fjerna jekslane og nokre av fortenna, men denne operasjonen vart gjort med full anestesi, og det var fyrst då han vakna at han kunne få fortsette avhøyret. Det øvrige andletet hans vart ikkje røyrd med så mykje som ei skarvefjær. Noko anne er lygn. Og avhøyret ga resultat. Israel fant tynna med sprengstoffet, omhyggeleg stuva ned i kjelleretasjen til ein stappfull barnehage. Er dette tortur? Neppe! Slik einkvar lærar har høve til å gje ein uvillig elev reprimandar og kjeftbruk, er dømet det same i forhaldet mellom politi og terrorkjeltringar. Politiet kan bryte ned kjeltringen for å finne sanninga. Ein kan kanskje kalle det ei skattejakt i sanninga sitt namn.

No er det USA og Dick Cheney sin tur til å gjennomgå tortur (for dette kan verkeleg kallast tortur): Tusener av liberale, kommunistar, ateistar og terroristar kjempar med metodar som går nazistane ein høg gong, kaste ukvemsord på forum mot folk som ikkje kan verne seg, og driv propaganda i kjend stil mot samfunn som vil høyre sanninga. Er ikkje dette ein form for tortur?

Ahmadinejad er langt frå einaste jødehataren!

”Kva er det han seier? Kan han verkeleg seie slikt når han er statsleiar?” Eit samla mediekorps rettar mikrofonane mot FN-sekretærar, politikarar, diplomatar og kva det no skulle vere, i påvente av eit svar som kan forklare alt det her ugrunna jødehatet. Og svovelpresidenten Ahmeddinad, med sitt jødehatske skjegg og antisemittiske turbanpryd, grip på ny sjansen til å kaste ed og sinne mot den jødiske høgkultur - og kva skal vi seie, anna enn at denne araberen kjem til å svi av båe bartar og hodeplagg på den ytterste dag, når han blir kasta hodestups ned i helvetes sju flammehav. Amadejad vil brenne, svi, etsast sønder, heilt til knoklane skinn av rettferd og blodet har fordampa, endra frå å vere stinkande muslimgraut til å bli duftande myrra. Medan eg skriv desse orda – som eg veit er nokså kvasse – sitt eg og gret. Eg bit over neven min, slik berre ungar og rasande italianos kan gjere, og kastar ukvemsord og irettesettingar ut vinduget, i direkte retning Mekka. ”Kva med ungane?” spør eg ”Kva med dei som på nære nippet vart truffe av araberpakkets granatregn i Jerusalem sist jul? Skal ein gløyme dei ungane som var nær ved å bli bombadert, berre på grunn av Palestinas trang til Lebensraum?"

Men det er nyst her eg tek feil. For Mekka er langt ifrå sentrum for jødehetsen. Jødehatet veks like godt i norske blomebed som i tjafsskjegget hans Ahmadhanidejad, og med profilerte antisemittar som Kåre Willoch, Torstein Gaarder og Drillo ”Drillo” Olsen i spissen, er eg redd det ser ut til at kultur-Noregs skyts mot Israel berre held fram. Drillo sa i eit intervju med avisa Vårt Land (12.4.09, s. 15) at han ”ikkje likte å spele mot israelittar, sidan dei høgst sannsynleg hadde betalt dommaren for å oversjå lovbrot som hands, kråkefot og spark i korsryggen.” På spørsmål om korleis Drillo kunne sjå kven som var korrupte, og kven ein kunne stole på av jødene, sa trenaren at ”ein gjerne kunne avgjere spelarens anlegg for korrupsjon og grådig åtferd ut frå størnaden på nasegrevet.” (ibid. s. 16)

Det må seiast å vere svært uklokt av ein såpass profilert mediaperson som Drillo å fronte slike fordommar. Barn og unge ser ikkje berre opp til Drillo i kraft av trenareigeskapane hans, men også som eit politisk forbillete, ikkje ulikt Che Guevara og Harry Potter. Det er når ein innehar denne rollen, som agitator for ein heil genarasjon, at ein må byrje trå varsomt. Antisemittisk propaganda blir slukt like rått no, som i Nazi-Tyskland på 30-talet. Sabelrøvaren Amhadanijad, med sin kurv fyld med dansande kobraer, er altså ikkje kjernen til problemet. Hatet ligg i den europeiske folkesjela. Så før dykk døymar president Ahmadinehad for rasisme, still dykk sjølv det her spørsmålet: ”Har eg ikkje sjølv tenkt urett mot Israel i det siste?” Om du gjekk i tog til stønad for terroristane i Palestina, bør svaret i så fall vere ja…
Tenk litt på det…

Er det Israel som er "rasiststaten"? Neppe! Rasismen treng ikkje nokon eigen stat, han som har planta antisemittiske djevelfrø i båe Noreg, Palestina og resten av verda.

Fosforgranatene - ei handling av kjærleik

Nokon gonger vaknar eg midtveis i natta, svett av kjærleik til mennesket, medan eg jamrar meg over at eg ikkje har skjenka nok av mitt hjartelege vesen til barn og kvinner rundt omkring på kloden. Og minner ifrå fortida seilar att til hamna mi: For nokre år sidan hadde sonen min 10-års bursdag, og eg hadde kjøpt ei utgove av Dante Alighieris ”Guddommelige komedie”, fast bestemt på overraske han til gongs. Og sanneleg vart han forfjamsa der han satt, med govepapiret reve av, og med dei funklande forgylda bokstavane på Dantes hardperma storverk liggande i fanget sitt. Diverre gjekk han av skaftet, stakkars guten, og gjorde skam på Herrens namn medan han hylla boka, med eit foraukande verbalt uttrykk som strengt tatt kun høyrer heime i kyrkje og gudstjenste. Reaksjonen min vart om mogleg noko valdsam. Eg røska boka ut ifrå hendene hans, lempa han opp i lufta etter dei skjøre armane og kauka irettesettelser like inn i andletet hans medan han hang slik og gråt. Deretter stengte eg han inn på kottet med støvsugaren og klutane, medan eg ifrå utsida kommanderte han til å lese dei siste songane frå Dantes Inferno, kor Cassius, Brutus og Judas blir knasa sønder i kjeften på sjølvaste Satan, berre at han no vart tvunge til å erstatte Judas’ namn med sitt eige. Over 30 gonger måtte han lese passasjene før han fikk kome ut igjen, skrekkslagen og søkkblaut av tårar og angstsvette. Men denne tuktinga vart gjort av rein og skjær kjærleik, og da eg tok rundt han etter at han hadde tjent straffa si, var det med ei guddommeleg varme. Orda har aldri vore sannare: Den ein elsker, tukter man. No, i ettertid, kan eg og guten min sitte rundt kaffibordet og flire av hendinga.

Og da eg leste artikkelen om Israel sitt forsvar mot Hamas’ terrorangrep, kor dei nylig har innrømt å bruke fosforgranatar (http://www.dagbladet.no/2009/01/25/nyheter/utenriks/krigen_i_gaza/israel/gaza/4528326/) - (eit i grunnen uskyldig vapen som, når det blir benytta i ein argumentasjon mot Israel, selvfølgelig blir blåst ut av sine proposjonar). Men motivet til denne bruken er eg fullstendig overprove er den same: Israelittane elsker palestinarane, som sin neste, som sine brør og grannar, - og dersom vapenbruken hadde vore kva ein vil kalle kraftig, så er dette rett og slett på grunn av Israels ibuande kjærleik til det gode i mennesket. Filosofen og altruisten Mona Lewin sa det så godt i eit intervju med avisa Vårt Land (12.01.09): ”For kvar arm og fot ein palestinsk unge mistar som følgje av Israels forsvar, vil dei kome nærmare den verkelege Gud, den frie glede og det sunne samfunn. Hugs det, når media bombar oss med antisemittisk propaganda.”

I ljos av det her kan vi difor båe forstå min reaksjon overfor sonen min, samt Israels forsvar mot terroren. Eit og anna brennmerke med fosforet er uansett betre enn å brenne i helvetet til evig tid, er det ikkje?

Antisemitismen – ein trend?

Vi høyrar dei ofte på fjernsynet eller på ulike programpostar på radio: Såkalla ”intellektuelle” som harkar opp dei verste klusene ifrå sitt syfilisramma pusterøyr, for så å spytte dei i retning det forjettede land. I Aftenposten 12.1.09 seier Kåre Willoch at ”Jødene er som rotter; dei et seg inn i kulturar dei ikkje har noko med, for så å tukle med økonomien, sette opp småboder med juggel og falske lommeur, drive samfunnet til konkursens rand, før dei sett seg på kjerra og kjøyrar likeglad til neste by.”
Det er ikkje tvil om at dette utsagnet ikkje berre er politisk motivert, men at Willoch er dreve av eit sterkt hat til alt Israel står for. Willoch er i det her hensjåande ikkje eineståande. Han representerer eit syn som blir meir og meir vanleg – nemlig at jødene (som har blitt jaga som vilt gjennom heile historia) sjølv er skyld i tragedien som utspelar seg no som Hamas sine granatar massakrerer barn og kvinner i Israel. Argumentene er dei same: ”Jødene bør vere på plassen sin, det landet dei fekk tildelt i 1948.”
Men tenk no litt på det her: Jødene vart skjenka det her landet lenge før ideen om ein palestinsk stat kom opp i dagen. For Israel var det Jahve – jødedommen sin Gud – som ga til israelittene. Eiendommen er dermed ikkje fastsatt på politisk eller juridisk grunnlag, men derimot på noko langt viktigare – nemlig det åndelige. Er det ikkje da rimeleg at dei får eie landet i fred?
Willoch, saman med skjeggfranzen Jostein Gaarder, er talsmenn for eit skremmande hat, slett ikkje ulikt det synet Goebbels, Göring og Himmler utviste for 70 år sidan. Har vi verkeleg gløymt såpass fort?

Børge57