Islam – eit terroristsyndikat

Muslimar har i fleire århundre jakta aktivt på jøder. Territoria som vi kaller Gaza og Vestbredda var okkupert av muslimar i fleire tusen år før jødene tok det som var deira under seksdagerskrigen. Sidan har dei jødiske busetnadene verte utsette for eit av dei meist groteske massedrap historia har sett maken til, med steinkasting, granatar og spionverksemd over landegrensane. Ein kan undre på om det er eit nytt Holocaust vi er vitne til.

Altruisten, filosofen og menneskerettforkjemparen Mona Lewin har samanlikna muslimane sine aksjoner mot Israel med ”Ein flokk skabbherja hyenar som angrip ei stolt, vakker løve.” (Aftenposten, 2.4.09). Og hu trekk vidare parallellar til denne metaforen: ”Kva for dyr har dykk meist sympati for? Hyene eller løve? Tenk på det før dykk uttalar dykk om Midtaustenkonflikta!” (ibid.) Det er mykje sant i det Lewin legg fram. Personleg har eg nok meist hjarte for løva, men her i Noreg verker det som om folket, innstendig og utan skruplar, vil at hyenene skal få fråtse i kjøtt, - åtslar og levende vilt.

I den andre leira sitt antisemittar som Kåre Willoch, Jostein Gaarder og hunden Drillo ”Drillo” Olsen, som utnytt eit kvart høve til å hylle Holocaust og alt det stod for. Vi har sett det på TV. Vi har høyrd det på radio. Avisene går av skaftet i sine svertande framstillingar av jødedom og staten Israel. Og no har det også skjedd, i samband med den muslimske terrorfesten på eit hotell i Pershawar. Verken Dagbladet eller VG skriv kritisk om desse aksjonane, kor minst elleve har mista livet, deriblant ungar og kvinner. Dei oppgir tørre fakta, og viser meir entusiasme når det gjeld hyllestar av idrettsfolk og jazzmusikarar. Er det ikkje media sin rolle å oppdra? Bør ikkje avisene, når dei skriv om det forferdelege som har skjedd, vise at dei tek standpunkt i saka? Men i artiklane eg har lest om saka står det ikkje eit kløyva ord! Sanninga er at media er minst like antisemittisk, muslimvennleg og hatsk mot fridom som det nasjonalsosialistane var under krigen (Watson, 1998). Det er naturleg å spørre seg om vi ikkje står ovanfor eit gedigent jødehatsk komplott. Det er difor viktig at vi står saman, vi som meiner at fridom og kjærleik skal vere basisverdiane for eit samfunn.

Nokre gonger ser eg klare paralleller til filmen Fluga 2 ifrå 1989, som i korte trekk handlar om ein gut som er isolert ifrå omverda, i påvente av at han skal forpuppe seg, bli til ei larve, og dernest ei fluge. Det heile skjer på eit laboratorium. Guten trur alt er normalt, heilt til han får symptomar som ikkje er til å ta feil av. Men før han kjem til det her stadiet, er det ei minneverdig scene midtveis i filmen kor guten må gjere av med eit hundebeist, så ofseleg og grueleg i pelsen at eg riktig frys på ryggen når eg no tenkjer på det. Og eg spør: Er ikkje dette eit bilete på Midtaustenkonflikta? Er ikkje media ein gut på veg til forpuppinga? Og hunden – er ikkje det måten media framstiller Israel på? Eg berre spør…

Islam og terroren i lufta

Eg presiserar at det her innlegget vart skreve dagen etter katastrofa! Da fekk eg så og seie heile det norsk ateistmiljøet mot meg. Men sjå no! Børge har alltid rett!
Her er innlegget i si heile form:

Vi treng ikkje gå lenger enn til stovevinduget for å sjå muslimar kaste stein på jøder. Her i Førde har eg panoramautsikt til to av bygga som blir brukt til heimer for flyktinger, samt ei bakgate kor jøder og palestinarar blir tvunge omgås på dagleg basis. Heile fem gonger har eg sett ein gjeng palestinsk ramp banke ein gamal rabiner til blods, med antisemittiske tilrop og foreldre som står og hoier opp situasjonen ifrå balkongane. Rabineren blir dernest latt liggje i blodpøla, før nokre av dei andre jødane kjem han til unnsetnad. Og da kan ein i tillegg tenkje på at Israel sine områder i Palestina har vore okkupert i tusenvis av år! Verda er ikkje rettferdig! Altruisten, fredselskaren og filosofen Mona Lewin sa noko klokt om den her problematikken. I eit intervju med Dagens Næringsliv satte ho søkjelys på kva natur palestinarane faktisk handlar i kraft av: ”Palestinarar er mennesker dei også! Eller – dei er levende vesen, da, som dyr eller virus. Og einkvar palestinar har som mål og forpeste, plage og overføyre sjukdomar, slik at verda sakte men sikkert fell ned på det same nedrige plan som dei sjølv. Kvar gong eg høyrar ordet palestinar, spenner eg hanen på revolveren min.” (22.3.09, Dagens Næringsliv, s. 13).
Mona Lewin har sjølv møtt hard motstand på grunn av at ho er jødisk, og er ikkje sjelden utsette for mordtruslar og attentat.
Men no har det altså skjedd igjen. Eit fransk fly har verte utsette for terrorangrep, tvunge ned i atlanterhavsbølgjane, og ofra for Allah og alt han står for. Det er allereie tydeleg at den franske regjeringa prøver dekkje over saka; passasjerlista forsvinn, dei har sagt at dei vil publisere alle namn så nær som tre. Kvifor vil dei ikkje ut med desse tre namna? Dei har også vore plaga med terrortruslar i dei siste vekene, men – som Le Monde skriv : ”…har ikkje den franske tryggleiksordninga meir handlekraft enn ein forslått og underkua hund. Det er openbart at Frankrike sitt hemmelege samarbete med arabiske statar ein eller anna gong vil gje seg uhyggelege utslag på terrorstatistikken. (26.5.09)
Air France-sjef Pierre-Henry Gourgeoun gjorde ikkje ein særleg god figur på pressekonferansen i ettermiddag, kor han nær stagnerte på spørsmål om det kunne vere spørsmål om eit terrorangrep. ”Neeeei – har du høyrd noko? Kva har du høyrd?” Spurde han dernest journalisten, medan han svetta fælt, såg ned i golvet og bora skotuppen sin lett ned i golvet på plattingen. Journalisten framla grunnar til mistanke om terror, deriblant ein skyhøg sum penger satt over til ein ukjend konto i Rhiyad frå det franske utanriksministeriet. Journalisten fortsatte: ”Kan vi stole på at eit såpass stort og omtala selskap som Air France ikkje driv flørt med terroristar?”
Gourgeoun vart med eitt ildraud av sinne, og stampet i bakken medan han beskylda journalisten for statssvik. Han avbraut konferansen, men rakk å seie nokre frustrerte ord i mikrofonen: ”Du må lage eit større og betre flyselskap sjølv, da veit du! Så får du sjå at det ikkje er så enkelt!” (Der Weld, nettutgova, 1.6.09)
Kva for svartekunst Air France har flørta med i dei bakre kulissane, - ja det veit berre Herren. Kor lenge skal vi sove? Kor lenge skal vi vandre rundt med skylappar og oversjå den enorme trusselen som islam utgjer for resten av verda?
Det er ikkje ein meteor. Det er ikkje global oppvarming. Det er ikkje eit gedigent vulkanutbrot. Det er islam som blir slutten for mennesket.

Mekka - eit "mekka" for terroristar?

Dagbladet skriv at Mekka meist sannsynleg vil bli ramma for fullt av svineinfluensaen under pilgrimsferda. For å oppdatere: Mekka er byen muslimar reiser til for å skrive ukvemsord om Israel på ein stor svart stein, og medan dei vandrar rundt som villfarte kamelar, trampar dei ofte ned kvinner og barn, slik flodhestar og sjøløvar har for vane å gjere (Watson, 1998). Eit pestutbrot der nede ville nok spreie ei metaforisk eim av svovel over heile verda, medreikna Noreg. Når eg sa det her til yngste sonen min, - han Jakk - stirra han opp på meg med dei blå elleveårige gluggane sine, og sa: ”Men pappa, har ikkje det her pestutbrotet skjedd allereie? Snakkar vi ikkje om islam?” Ved Herren sine herlege hager og blomebed, kor stolt eg var over guten min for den her kommentaren. Og eg løfta han opp, bar Jakk på skuldrane fram og tilbake gjennom daglegstova, bort til kjøkenet og tilbake, medan eg høgt sang dei finaste salmane guten visste om. Og han fekk sitte der oppe med ein pølsesnabb i nebbet, staut og glad for å ha gjort far sin til lags. Etterpå fekk han lese i den forgylda bibelen eg kjøpte på eit bokmarked i Belem.
Eg har sitte og humra over den her kommentaren i heile dag, og stundom ropt inn til Jakk, slik at han kan kome inn på kontoret mitt for ein kos. Men problemet kring muslimane, og fara for svinesjuke, - den kan diverre ikkje Jakk gjere mykje med.
Altruisten Nina Karin Monsen, som hissa opp eit samla antisemittisk pressekorps da ho vant Fritt Ord-prisen i forrige månad, har sagt om araberstatane at: ”Det kanskje hadde vore til det beste for oss alle om desse menneska hadde gått bort i samla flokk, til dømes som fylgje av ein pest eller ein naturkatastrofe” (Morgonbladet; 3.5.09.) Det er korkje lett å seie seg samd eller usamd om det her; ein kan vere samd sidan dette også gjeld terroristar og antisemittiske pøblar, men usamd sidan ein del kvinner og ungar går med i prosessen. Argumentet er ei vektskål som vippar. Eg er nok for glad i mennesket til å kunne fylgje Monsen fullt ut i den her tanken. Monsen vart på si side konfrontert med det her toegga sverdet, og svarte at: ”Dei er da så religiøs likevel, så – om dei lever i dette livet eller i etterlivet må jo kome på det same. Kva? Korleis vi skal halde resten av verda isolert ifrå arabarane, spør du? Vi kan sperre grensa, slik araberstatane har gjort med Israel på uhøyrd vis sidan 1967” (ibid.) Det er tydeleg at Monsen gjer filosofisk akrobatikk med det her argumentet, - noko som ikkje tyder at det er feil, men derimot opnar for ulike tolkingar i lys av dei terroristbølgjane Israel har verte utsette for i det siste året. Eg avventar som sagt ei tydeleg stilling i den her debatten, i håp om at Monsen skal kome med ytterlegare kommentarar. Kva for meiningar har dykk om Monsen sine argument?
Vi kan om mogleg gjere dilemmaet meir tydeleg gjennom eit etisk dilemma: Sjå for dykk ein skada, dominant elgokse ved ein fjellpost i Noreg. En jeger har fått auge på han, og nærmar seg med luskande skritt. Han trekk hagla, spenn hanen, og siktar seg inn mot hjartet på beistet. Nyst før han skyt trampar han foten ned i ei bergsprekk og brekk han. Hylet hans kaller på elgen, slik at oksen kjem galopperande bortetter berget med geviret sikta inn. Rollane er snudd. Men det er her du kjem inn. Du ser den her situasjonen ifrå avstand, og må ta eit val om å springe bort for å redde jegeren, eller å flykte for eige tryggdom. Problematikken rundt Midt-Austen og Israel kan på mange måter virke litt som det her.