Mekka - eit "mekka" for terroristar?

Dagbladet skriv at Mekka meist sannsynleg vil bli ramma for fullt av svineinfluensaen under pilgrimsferda. For å oppdatere: Mekka er byen muslimar reiser til for å skrive ukvemsord om Israel på ein stor svart stein, og medan dei vandrar rundt som villfarte kamelar, trampar dei ofte ned kvinner og barn, slik flodhestar og sjøløvar har for vane å gjere (Watson, 1998). Eit pestutbrot der nede ville nok spreie ei metaforisk eim av svovel over heile verda, medreikna Noreg. Når eg sa det her til yngste sonen min, - han Jakk - stirra han opp på meg med dei blå elleveårige gluggane sine, og sa: ”Men pappa, har ikkje det her pestutbrotet skjedd allereie? Snakkar vi ikkje om islam?” Ved Herren sine herlege hager og blomebed, kor stolt eg var over guten min for den her kommentaren. Og eg løfta han opp, bar Jakk på skuldrane fram og tilbake gjennom daglegstova, bort til kjøkenet og tilbake, medan eg høgt sang dei finaste salmane guten visste om. Og han fekk sitte der oppe med ein pølsesnabb i nebbet, staut og glad for å ha gjort far sin til lags. Etterpå fekk han lese i den forgylda bibelen eg kjøpte på eit bokmarked i Belem.
Eg har sitte og humra over den her kommentaren i heile dag, og stundom ropt inn til Jakk, slik at han kan kome inn på kontoret mitt for ein kos. Men problemet kring muslimane, og fara for svinesjuke, - den kan diverre ikkje Jakk gjere mykje med.
Altruisten Nina Karin Monsen, som hissa opp eit samla antisemittisk pressekorps da ho vant Fritt Ord-prisen i forrige månad, har sagt om araberstatane at: ”Det kanskje hadde vore til det beste for oss alle om desse menneska hadde gått bort i samla flokk, til dømes som fylgje av ein pest eller ein naturkatastrofe” (Morgonbladet; 3.5.09.) Det er korkje lett å seie seg samd eller usamd om det her; ein kan vere samd sidan dette også gjeld terroristar og antisemittiske pøblar, men usamd sidan ein del kvinner og ungar går med i prosessen. Argumentet er ei vektskål som vippar. Eg er nok for glad i mennesket til å kunne fylgje Monsen fullt ut i den her tanken. Monsen vart på si side konfrontert med det her toegga sverdet, og svarte at: ”Dei er da så religiøs likevel, så – om dei lever i dette livet eller i etterlivet må jo kome på det same. Kva? Korleis vi skal halde resten av verda isolert ifrå arabarane, spør du? Vi kan sperre grensa, slik araberstatane har gjort med Israel på uhøyrd vis sidan 1967” (ibid.) Det er tydeleg at Monsen gjer filosofisk akrobatikk med det her argumentet, - noko som ikkje tyder at det er feil, men derimot opnar for ulike tolkingar i lys av dei terroristbølgjane Israel har verte utsette for i det siste året. Eg avventar som sagt ei tydeleg stilling i den her debatten, i håp om at Monsen skal kome med ytterlegare kommentarar. Kva for meiningar har dykk om Monsen sine argument?
Vi kan om mogleg gjere dilemmaet meir tydeleg gjennom eit etisk dilemma: Sjå for dykk ein skada, dominant elgokse ved ein fjellpost i Noreg. En jeger har fått auge på han, og nærmar seg med luskande skritt. Han trekk hagla, spenn hanen, og siktar seg inn mot hjartet på beistet. Nyst før han skyt trampar han foten ned i ei bergsprekk og brekk han. Hylet hans kaller på elgen, slik at oksen kjem galopperande bortetter berget med geviret sikta inn. Rollane er snudd. Men det er her du kjem inn. Du ser den her situasjonen ifrå avstand, og må ta eit val om å springe bort for å redde jegeren, eller å flykte for eige tryggdom. Problematikken rundt Midt-Austen og Israel kan på mange måter virke litt som det her.

Nina Karin Monsen - ei vaskekone i homokloakken!

Ikveld feirast homoforkjempar Nina Karin Monsen med Prisen for Fritt Ord, og eg vil i det her høve seie nokre ord om filosofen og altruisten som har vore såpass generøs mot Noreg som nasjon. Som forventa vart det gjort skam på utdelinga gjennom høglydte protestar ifrå eit samla korps av valdtektsmenn, kvinnehatsforkjemparar, homofile og fengselsfuglar. Monsen sitt argument om at homofili er spira til sjukdom og katastrofe, og at ein berre kan sjå mot dei gamaltestamentlege historiane om Sodoma og Gomorra for å skjønne kvifor, blir effektivt oversett av kritikarane. Det synast viktigare for ein homofil å ha retten til å tømme kvitgufset sitt utover ryggtavla til ein ”kamerat” enn å faktisk hindre helvetet i å bli ein urokkeleg del av etterlivet.

Det er difor viktig å skjønne det her: Monsen sin pris ligg ikkje fyrst og framst på kampen mot homofili, men meir på kjærleiken til mennesket, og omsorga ho føler for dei som går sjukdom og helvete i møte. Presten Jerida, som Augustin så vent siterar i verket ”Gud sin by”, seier at ”Den som gjer gale mot dei andre, - han skal brenne i helvetes inste krins i minimum 30 år. Men han som gjer gale mot sin eige kropp, i til dømes homofile orgiar eller guttefestar, - han skal ligge i same krinsa til evig tid, og han skal ha det dobbelt så grueleg som anna sjelar.” No kan kanskje den her aforismen synast litt streng og krass. Men kjernen i han er sann.

Presten Jerida fall sjølv som offer for homofil valdtekt i ei bakgate i Ephesus, medan kameratar av valdtektsmannen trippa rundt på brusteinane og flira av heile situasjonen. Ein kan lære av historia, liksom ein bilsjåfør kan sjå i akterspegelet for å danne seg eit billete av det som ligg framme. Tankane går hen til klassikaren ”Apeplaneten”, kor ein av hovudkarakterane mot slutten rir langs ei strand og ser Fridomsgudinna stå halvt grava ned i sanda. Det viser seg at apene, som har befolka planeten dei har reist til, har hamra sund Gudinna, for så å ta med seg overdelen av ho til sin eige planet, for så å grave ho ned. Men fortida grev fram ho, vinden feier sanda vekk med tida til hjelp, og snart viser det seg kva apene har gjort. Fortida har innhenta notida, og hovudkarakteren skrik og jamrar seg, medan han slår med ein ildsint knyttneve i strandkanten: ”Kvifor måtte dykk hogge ho sund før dykk tok ho med dykk?” Er det ikkje litt slik vi føler oss no, - no som vi ser tilbake på tida da homofili ikkje var ein trend, men rett og slett den sjukdomen den alltid har vore?
Nina Karin Monsen har fått den prisen ho fortjener, for i kjærleika hennar til mennesket kan ein sjå eit snev av håp – eit håp om at kvinner ein gong skal sjåast som verkelege menneske, at homofile og pedarastar skal finne hjelp for sjukdomen utan blygsel for å bli døymt, at verda ikkje skal finne restene av ei Fridomsgudinne sønderslagen av aper på ein framad planet.