Islam – eit terroristsyndikat

Muslimar har i fleire århundre jakta aktivt på jøder. Territoria som vi kaller Gaza og Vestbredda var okkupert av muslimar i fleire tusen år før jødene tok det som var deira under seksdagerskrigen. Sidan har dei jødiske busetnadene verte utsette for eit av dei meist groteske massedrap historia har sett maken til, med steinkasting, granatar og spionverksemd over landegrensane. Ein kan undre på om det er eit nytt Holocaust vi er vitne til.

Altruisten, filosofen og menneskerettforkjemparen Mona Lewin har samanlikna muslimane sine aksjoner mot Israel med ”Ein flokk skabbherja hyenar som angrip ei stolt, vakker løve.” (Aftenposten, 2.4.09). Og hu trekk vidare parallellar til denne metaforen: ”Kva for dyr har dykk meist sympati for? Hyene eller løve? Tenk på det før dykk uttalar dykk om Midtaustenkonflikta!” (ibid.) Det er mykje sant i det Lewin legg fram. Personleg har eg nok meist hjarte for løva, men her i Noreg verker det som om folket, innstendig og utan skruplar, vil at hyenene skal få fråtse i kjøtt, - åtslar og levende vilt.

I den andre leira sitt antisemittar som Kåre Willoch, Jostein Gaarder og hunden Drillo ”Drillo” Olsen, som utnytt eit kvart høve til å hylle Holocaust og alt det stod for. Vi har sett det på TV. Vi har høyrd det på radio. Avisene går av skaftet i sine svertande framstillingar av jødedom og staten Israel. Og no har det også skjedd, i samband med den muslimske terrorfesten på eit hotell i Pershawar. Verken Dagbladet eller VG skriv kritisk om desse aksjonane, kor minst elleve har mista livet, deriblant ungar og kvinner. Dei oppgir tørre fakta, og viser meir entusiasme når det gjeld hyllestar av idrettsfolk og jazzmusikarar. Er det ikkje media sin rolle å oppdra? Bør ikkje avisene, når dei skriv om det forferdelege som har skjedd, vise at dei tek standpunkt i saka? Men i artiklane eg har lest om saka står det ikkje eit kløyva ord! Sanninga er at media er minst like antisemittisk, muslimvennleg og hatsk mot fridom som det nasjonalsosialistane var under krigen (Watson, 1998). Det er naturleg å spørre seg om vi ikkje står ovanfor eit gedigent jødehatsk komplott. Det er difor viktig at vi står saman, vi som meiner at fridom og kjærleik skal vere basisverdiane for eit samfunn.

Nokre gonger ser eg klare paralleller til filmen Fluga 2 ifrå 1989, som i korte trekk handlar om ein gut som er isolert ifrå omverda, i påvente av at han skal forpuppe seg, bli til ei larve, og dernest ei fluge. Det heile skjer på eit laboratorium. Guten trur alt er normalt, heilt til han får symptomar som ikkje er til å ta feil av. Men før han kjem til det her stadiet, er det ei minneverdig scene midtveis i filmen kor guten må gjere av med eit hundebeist, så ofseleg og grueleg i pelsen at eg riktig frys på ryggen når eg no tenkjer på det. Og eg spør: Er ikkje dette eit bilete på Midtaustenkonflikta? Er ikkje media ein gut på veg til forpuppinga? Og hunden – er ikkje det måten media framstiller Israel på? Eg berre spør…