Ikkje noko nytt ifrå kvinnefronten!

No har det seg slik at eg er ørkeslaust glad i mennesket, båe kvinner og menn, svarte og kvite, små og store. Nokre gonger vaknar eg midtveis gjennom natta, berre for å gråte høglydt over dei ugjerningar som vart gjort mot til dømes jødane i Midtaust-konflikta, eller mot israelske kvinner og barn da palestinske pøblar bombaderte Jerusalem med høgteknologiske drapsrakettar. Men nokon gong treng ei folkegruppe hjelp, dei treng bistand for å komme seg på rett kjøl igjen. Eg har før plassert homofile og fengselsfuglar i den her kategorien. No er det kvinnerasen sin tur.
Den fyrste kvinna i verda var som kjend Eva. Og som historia fortel narra Eva han Adam med eit eple ifrå syndas tre, og kasta liksågodt heile skaren av etterkommarar i same helvetessporet, med fødesmertar, menstruasjon, svakleg fysikk og hormonelt virvar. Under Grand Prix Melody Festival den 16. Mai, kor for øvrig homofantasten Alexander Rybak stakk av med fyrstepremien, forvalta floksa Synnøve Svabø mikrofonen ifrå kontrollrommet. Aldri før har kvinnesinnet verte så ettertrykkeleg tverrsnitta som i dei tre timene kjeften hennar spydde tjafs og tomme ord. Det er lett å tolke det dit hen at Svabø ville befeste sin rolle som kvinne under ho her sendinga, og at tronga hennar for å vere feminin overtok for kravet om journalistisk integritet. Her er nokre smakebitar ifrå det makelaust bisarre showet, som for øvrig har føyrd til ei komplett bannlysing av showet innad i foreninga, samt i min eige heim:

”Eg høyrar meist med i selskap kor horer, pedofile og homofile vanker, - slik som her, på Grand Prix Melody Music Festival.” (Synnøve Svabø like etter Grekenland sitt bidrag)

”Eg brukar tennissokkar for å gjere brysta mine større.” (Synnøve Svabø brukar den siste energien i kroppen til å sabotere Noregs Stian Barsnes Simonsen og poengstemmane)

”Ein gong menstruerte eg utover pleddet til sonen min, som ein aprilspøk.” (Synnøve Svabø peilar oppmerksemda i retning seg sjølv, like etter fyrste avbrekk i framføringane)

”Det var Tyskland sitt bidrag. Wollen sie Bumsen, Helga?” (Synnøve Svabø etter Tyskland sitt bidrag. Eg omsett ikkje det tyske sitatet i den her samanhengen!)

”I løpet av ungdomstida mi var eg så og seie konstant utsatt for infeksjonar i underlivet. Tore, veit dykk – Tore det var liksom eksen min…eller - han er eksen min, men var kjæresten min – Tore var utro mot meg, og eg ville ha hemna mi, så eg tok eit fotografi av kjønnet mitt, slik det såg ut, infeksjonsherja og dampande grueleg, og sende det rundt i konvoluttar til alle jentene som hadde eit auge til han – der i blant ho tøyta, ho hora som lura han ifrå meg. Så stod det, liksom, med raud skrift på biletet: Slik ser underlivet mitt ut etter at eg og Tore har hatt samkvem. Hald dykk langt frå han. Han er eit katastrofeområde! Der var Romania sitt bidrag slutt.” (Synnøve Svabø byrjar allereie i sistrefrenget av Romania å spreie info om fortida si)

”Hestar er ålreite dyr, - båe til kos og som seksuelle partnarar. Nei da, eg berre tuller. Eg sett grensa på hund” (Synnøve Svabø flyt over breddene sine like etter Sverige sitt innslag.)

Kva fortel desse sitata? At Grand Prix Melody Music Festival er eit sted kor synd og vald finn saman lik eit gamalt ektepar? At kvinner ikkje veit å styre munnbruken, sjølv ikkje med ein mikrofon plassert i åsynet? At homofile gjer skam på alle former for kulturell røyrsle? Alle desse tre hypotesar inneheld sentrale viktige poeng, - ikkje minst poenget om at synda har gripe fatt i sjølvaste kjerna av det Grand Prix står for: Spennet mellom homofil kjærleik på den eine sida, og ein fascinasjon for vald og tvang på den andre sida. I krysninga mellom ufornuft og syndefullt attrå finn kvinna seg til rette, - og sjølv om det berre er Synnøve Svabø eg no pratar om, finnast det tusenvis av kvinner rundt omkring som uttalde dei same frasene. Men dei har ikkje mikrofonen retta mot kjeftamentet.

For høyr: Igjen rekk eg ut handa. Igjen blomstrar kjærleiken min, fyrst og framst fordi eg ensar at ei gruppe i samfunnet treng hjelp. Herren elsker sine små og sårbare.

Stå på, jenter! Dette greier vi!

Alexander Rybak - ein homofil farsott?

Igjen har vi sett det: Trøysteslause homofile driv skamlaus flørt med H.I.V. i Grand Prix Melody Festival og gjer seg lekker for kamera, med kjoler, kvitsnipp, seigmenndrakter, hundekostymar og vampyrklede. Eg kan ikkje komme på ei anna gruppe i samfunnet som kjem til å få såpass mykje brannsår i etterlivet som det homofile vil erfare. Og det er nettopp difor eg kjem inn i biletet.
No har det seg slik at eg er ørkeslaust glad i mennesket. Eg vaknar opp om natta, svett av kjærleik, og forteller meg sjølv at eg aldri skal gjere ein gut eller ei jente fortred. Eg blir ofte stansa på gata, meist av alt fordi eg har lagt ut eit foto av meg sjølv på den her bloggen, - og dei seier at eg er ”ein god mann, full av fryd over anna menneske sine moglegheiter. Kan du leggje ei hand på skuldra mi?” Eg er på mange måter ein helt. Ein ”frelsar”, vil kanskje nokon kalle meg.
Og slik er det med Grand Prix Melody Festival også. Eg er der ikkje for å øydeleggje, men meist for å ”frelse”. Forskarar har prove at homofili er ein sjukdom (Watson, 1998), og det er på sin plass å gje dei som treng det hjelp til å kome gjennom tragedien. Jesus sa at ein skulle hjelpe dei arme. Og måtte Fanden ta meg dersom eg sviktar det kallet eg føler! Fattige, laushundar, fengselsfuglar, homofile – kom til meg, og eg vil leggje ei varm hand over sjela dykkar.
Grand Prix Melody Festival er sjølvaste sjukehuset for homofile, - berre at det ikkje finnst legar, sjukepleiarar eller psykologar der. Er det der vi skulle ha vore? Vi som er interessert i å frelse?
Eg berre spør!
Noreg, med Alexander Rybak i spissen, har no gått til topps i den her tevlinga i synd og sodomi. Alexander Rybak har sjølv sagt at han ikkje deltek i dei homofile aktivitetene Grand Prix Melody Festival arrangerar, sidan han påstår han ikkje er homofil. Men Alexander Rybak er like syndig som djevelen, - og fiolin har alltid vore eit symbol på djevelsk pakt og sjeleleg terror. Og det finst indikasjonar på at synda kokar under huden på han. I eit intervju med Der Bild (4.5.09) fra Tyskland spør journalisten kva for objektar Rybak meiner liknar på mannslemmet. Her ramsar han opp ei omfattande liste med alt ifrå lyktestolpar til fyrtårn, fleire av shampooflaskane hans heime, nokre insekt han har sett på Discovery, kaktusar dersom du fjernar piggane, ei samanrulla avis, og enkelte soppar han har funne i skogen ved bestemor si . På neste spørsmål, kor han blir spurd om hva objektar som minnar han om skamdelane hjå ei kvinne, seier han resolutt: ”Det interesserar meg ikkje”.
Det er tydeleg kva for linje Rybak legg seg på.
Med bakgrunn i det her vil eg tilby handa mi. Eg vil at dei homofile, båe Rybak og tilhengarane hans, skal oppsøkje meg, og la meg vere god mot dem. For det er gjennom kjærleiken at demonene kan utdrivast.
P.S.det same gjeld for valdteksmenn og pedofile. Berre å ta kontakt.

Homoakrobatikk - den sikraste vei til helvete!

Det er på tide med ein fest til ære for valdtektsmenn, pedofile, homofile, fengselsfuglar, laushundar og kulturhatske pedarastar. Det er på tide for eit lysshow, ikkje ulikt dei gnista som skal falle ifrå himmelen på den ytste dag, som blender unge og eldre, lammar dei og gjer dei til levende daude. Det er på tide å sjå mannfolk i kvinneklede og kvinnfolk i kjolar som oppfordrar til jazz og brunstig charleston. Det er i midta av mai, og militsen Grand Prix Melody Musikkfestival har rusta opp for å gjere resten av verda til syndarar.
Sonen min sa ein gong, etter å ha sett eit av desse showa: ”Det ser ikkje ut til at du får nokre barnebarn, far.”
”Å?” sa eg, klar til å få høyre ei av dei morosame forklaringane hans om alt mellom himmel og jord. ”Kvifor ikkje?”
”Fordi eg skal bli homofil, og andre karar har ikkje livmor!”
Aldri før har eg irettesatt han så mykje, så kraftig, så kraftig som i dei påfygljande to vekene. Han levde så og seie konstant i kottet saman med støvsugaren og klutane, og fekk berre det meist nødtørftige av væske og for. Ein og anna gong fekk han komme ut, slik at jeg fekk kaste vievatn over den nakne kroppen hans, medan eg messa fram dei verste utmaningane mot demonane som augensynleg hadde infisert det unge legemet. Ein gong i timen gjekk eg bort til den stengte døra og snakka til han fra utsida. Eg spurte kva han var. Han var eit menneske, sa han. Eg sa han var ein hund, og fekk han til å gjenta. Eg kunne høyre gråten hans om natta, og da gråt eg også – for eg visste at det her måtte gjerast, same kor strengt det kunne synast, om eg skulle få guten min tilbake. Den sekstende natta etter kommentaren fekk guten kome ut igjen, lutryggja og skamfull. Eg spurte kva han var. Han svarte nølande og usikker at han var ein hund. Da sa eg: ”Nei, du er ikkje ein hund. Du er eit av Herren sine barn, for du har renska deg sjølv for synd her i det jordiske livet.”
Grand Prix Melody Musikkfestival har nok kome for å bli, saman med HIV og gulsott. Men det tyder ikkje at vi må sjå svartskapet. Det er ditt val, og det er di sjel. På den ytste dag vil du uansett få føle kva det vil seie å stå til rette for tjuveri, valdtekt og homoakrobatikk. Herren er ikkje nådig.